Het onderwerp van Carlo Heyman is er een dat in de loop van de tijd interesse en discussie heeft gegenereerd. Of het nu vanwege de impact ervan op ons leven, de historische relevantie of de invloed ervan op de samenleving is, Carlo Heyman is het voorwerp van reflectie en studie geweest. In dit artikel zullen we verschillende aspecten onderzoeken die verband houden met Carlo Heyman, van zijn oorsprong tot zijn evolutie vandaag de dag. We zullen het belang ervan in verschillende contexten analyseren en hoe het de publieke agenda heeft gemarkeerd. Daarnaast zullen we meningen en percepties over Carlo Heyman onderzoeken en hoe deze de manier heeft gevormd waarop we ons verhouden tot de wereld om ons heen. Met behulp van een multidisciplinaire aanpak zullen we proberen licht te werpen op dit fascinerende en vaak complexe onderwerp, met als doel een dieper en breder begrip van Carlo Heyman te verschaffen.
Carlo Heyman | ||||
---|---|---|---|---|
Persoonlijke informatie | ||||
Volledige naam | Carlo Heyman | |||
Geboren | 17 juni 1920 | |||
Geboorteplaats | Brasschaat | |||
Overleden | 16 december 1994 | |||
Overlijdensplaats | Herent | |||
Regio | ![]() | |||
Land | ![]() | |||
Functie | Bestuurder Hoogleraar | |||
Functies | ||||
1973 - 1977 | Voorzitter Davidsfonds | |||
|
Carlo Heyman (Brasschaat, 17 juni 1920 – Herent, 16 december 1994) was een Belgisch hoogleraar en bestuurder.
Heyman doorliep zijn secundaire studies aan het Sint-Jozefscollege te Turnhout. Vervolgens studeerde hij wijsbegeerte en letteren aan de Katholieke Universiteit Leuven. Hij was een tijdlang leerkracht te Bukavu in Belgisch-Congo en vervolgens te Sint-Niklaas. In 1965 doctoreerde hij met een iconologische studie over de homerische helden.
In de periode 1965 - 1985 was hij hoogleraar aan de Katholieke Universiteit Leuven, alwaar hij de richting Hedendaagse Kunst uitbouwde. Tevens was hij auteur-samensteller van de schooluitzendingen van de BRT.[1] In 1973 werd hij verkozen tot voorzitter van het Davidsfonds, een functie die hij zou uitoefenen tot 1977. In de hoedanigheid van voorzitter volgde hij Raymond Derine op, zelf werd hij opgevolgd door Clem De Ridder.
Voorganger: Raymond Derine |
Voorzitter van het Davidsfonds 1973 - 1977 |
Opvolger: Clem De Ridder |