Challenge Desgrange-Colombo 1955

In dit artikel zullen we de verschillende facetten van Challenge Desgrange-Colombo 1955 verkennen, een onderwerp dat in de loop der tijd de nieuwsgierigheid en interesse van talloze mensen heeft gewekt. Van de impact ervan op de moderne samenleving tot de relevantie ervan in de geschiedenis, Challenge Desgrange-Colombo 1955 heeft een fundamentele rol gespeeld in verschillende aspecten van ons leven. Door middel van een uitgebreide analyse zullen we ons verdiepen in de nuances en dimensies van Challenge Desgrange-Colombo 1955, waarbij we het belang en de invloed ervan op verschillende gebieden blootleggen. Op dezelfde manier zullen we de verschillende perspectieven onderzoeken die rond Challenge Desgrange-Colombo 1955 bestaan, waardoor een breder en vollediger begrip van dit zeer relevante onderwerp mogelijk wordt.

De Challenge Desgrange-Colombo 1955 was de achtste editie van dit regelmatigheidsklassement. Er waren elf koersen die meetelden voor de Challenge Desgrange-Colombo: vier in België, drie in Frankrijk en Italië en één in Zwitserland. Renners moesten in elk van de organiserende landen (Frankrijk, Italië en België) aan minimaal één wedstrijd hebben meegedaan om in aanmerking te komen voor het eindklassement. Deelname aan de Ronde van Zwitserland was hiervoor niet verplicht.

Eindwinnaar was Stan Ockers, die zowel de Waalse Pijl als Luik-Bastenaken-Luik had gewonnen. Daarmee was hij de tweede Belg die het eindklassement op zijn naam schreef, na Briek Schotte in 1948. Tourwinnaar Louison Bobet, die eveneens de Ronde van Vlaanderen op zijn naam schreef, werd tweede in het eindklassement. De derde plaats was weggelegd voor Jean Brankart, de nummer twee van de Ronde van Frankrijk. Het landenklassement werd voor de tweede maal op rij gewonnen door België. Opvallend was het lage aantal buitenlandse winnaars (slechts in twee koersen kwam de winnaar niet uit het land waar de koers verreden werd - het laagste aantal in de Challenge Desgrange-Colombo tot dan toe) en de magere prestaties van de Italianen (Pasquale Fornara was de enige Italiaan die de top-tien van het eindklassement wist te halen).[1]

Wedstrijden

Datum Koers Winnaar
19 maart Vlag van Italië Milaan-San Remo Vlag van België Germain Derijcke
30 maart Vlag van België Ronde van Vlaanderen (1955) Vlag van Frankrijk Louison Bobet
8 april Vlag van België Waalse Pijl Vlag van België Stan Ockers
10 april Vlag van Frankrijk Parijs-Roubaix Vlag van Frankrijk Jean Forestier
24 april Vlag van België Parijs-Brussel Vlag van België Marcel Hendrickx
1 mei Vlag van België Luik-Bastenaken-Luik Vlag van België Stan Ockers
14 mei–5 juni Vlag van Italië Ronde van Italië (1955) Vlag van Italië Fiorenzo Magni
11 juni–18 juni Vlag van Zwitserland Ronde van Zwitserland Vlag van Zwitserland Hugo Koblet
3 juli–30 juli Vlag van Frankrijk Ronde van Frankrijk (1955) Vlag van Frankrijk Louison Bobet
9 oktober Vlag van Frankrijk Parijs-Tours Vlag van Frankrijk Jacques Dupont
23 oktober Vlag van Italië Ronde van Lombardije Vlag van Italië Cleto Maule

Puntenverdeling

Wedstrijd 1e 2e 3e 4e 5e 6e 7e 8e 9e 10e 11e 12e 13e 14e 15e
Rondes van Italië en Frankrijk 40 34 30 26 22 20 18 16 14 12 10 8 6 4 2
Overige wedstrijden 20 17 15 13 11 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1

Eindklassementen

Individueel

Plek Renner Punten
1 Vlag van België Stan Ockers 91
2 Vlag van Frankrijk Louison Bobet 80
3 Vlag van België Jean Brankart 78
4 Vlag van Zwitserland Hugo Koblet 58
5 Vlag van België Germain Derijcke 53
6 Vlag van Italië Pasquale Fornara 41
7 Vlag van België Raymond Impanis 38
Vlag van Frankrijk Bernard Gauthier 38
9 Vlag van België Rik Van Steenbergen 36
10 Vlag van België Fred De Bruyne 34

Landen

Voor het landenklassement telden de punten van de beste vijf renners per koers mee.

Plek Land Punten
1 Vlag van België België 445
2 Vlag van Frankrijk Frankrijk 387
3 Vlag van Italië Italië 359
4 Vlag van Zwitserland Zwitserland 103
5 Vlag van Luxemburg Luxemburg 39
6 Vlag van Nederland Nederland 32
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Spanje 20