Derde Heilige Oorlog
In dit artikel zullen we het onderwerp Derde Heilige Oorlog diepgaand onderzoeken, waarbij we de verschillende facetten en relevante aspecten ervan analyseren. Van de oorsprong en evolutie tot de impact ervan op de hedendaagse samenleving, we zullen ons verdiepen in de geschiedenis en het belang ervan in verschillende contexten. Daarnaast zullen we de meningen en perspectieven van experts in het veld onderzoeken, evenals de ervaringen van degenen die rechtstreeks door Derde Heilige Oorlog zijn getroffen. Via een brede en multidisciplinaire aanpak willen we licht werpen op dit zeer relevante onderwerp en de lezer een complete en verrijkende visie bieden.
| Derde Heilige Oorlog | ||
|---|---|---|
| Deel van Heilige oorlogen in het oude Griekenland | ||
| Periode | 355-346 v.Chr. | |
| Partijen | Phocis Athene Sparta Achaea |
Amphictionie Thebe Thessalië Macedonië |
| Casus belli | Phocis bebouwde akkers van Delphi voor eigen gewin | |
| Uitkomst | Overgave van Phocis aan Philippus | |
| Gevolg | Einde van de autonome Griekse stadstaten | |
De Derde Heilige Oorlog in het oude Griekenland was heel wat complexer dan de Eerste en Tweede Heilige Oorlog, door het grote aantal staten en machtsblokken dat erbij betrokken raakte.
Omdat de Phociërs begonnen waren voor eigen rekening de akkers te bebouwen die aan het heiligdom van Delphi toebehoorden, riep de Delphische Amphictionie de hulp in van Thebe om dit onrecht te wreken.
De oorlog begon in de nazomer van 355. Phocis kon aanvankelijk rekenen op de hulp van Athene, Sparta en Achaea, en lichtte, met geld uit de tempelschat "geleend", hulptroepen tegen Thebe en zijn bondgenoten. Op die manier slaagden de Phociërs erin, door te dringen in Boeotisch en Thessalisch grondgebied, waarop Thebe en Thessalië op hun beurt een beroep deden op Philippus II van Macedonië. Deze toonde zich maar al te bereid, want hij zag in deze interventie de lang verwachte gelegenheid om zich met de zaken van Midden-Griekenland te gaan bemoeien.
Uiteindelijk moesten de Phociërs zich in 346 v.Chr. aan Philippus overleveren: ze moesten een bezetting dulden en een zware boete betalen. Hierdoor kreeg Macedonië, dat slechts eigenbelang nastreefde, eindelijk vaste voet in Midden-Griekenland. Dat was het begin van het einde voor de autonomie van de Griekse stadstaten.
· 
· 
· ·