In dit artikel zullen we de fascinerende wereld van Ernest McLean diepgaand verkennen. Vanaf de oorsprong tot de relevantie ervan vandaag zullen we ons onderdompelen in een reis die ons in staat zal stellen de impact ervan op verschillende aspecten van de samenleving grondig te begrijpen. We zullen de invloed ervan analyseren op uiteenlopende terreinen als cultuur, economie en politiek, waarbij we de vele facetten ervan en de rol ervan in het vormgeven van de hedendaagse wereld zullen ontrafelen. Door middel van een uitgebreide analyse zullen we de uitdagingen en kansen onderzoeken die Ernest McLean vertegenwoordigt, evenals de mogelijke implicaties voor de toekomst. Aan het einde van deze reis hopen we onze lezers een dieper en vollediger begrip van Ernest McLean te hebben gegeven, waardoor nieuwe perspectieven zijn geopend om het belang ervan in de wereld van vandaag te reflecteren en te bespreken.
Ernest McLean | ||||
---|---|---|---|---|
Algemene informatie | ||||
Geboren | 1926 | |||
Geboorteplaats | New Orleans | |||
Overleden | 24 februari 2012 | |||
Overlijdensplaats | Los Angeles | |||
Land | VS | |||
Werk | ||||
Jaren actief | 1949 - 1994 | |||
Genre(s) | Rhythm-and-blues | |||
Beroep | Muzikant | |||
Instrument(en) | Gitaar - mandoline | |||
|
Ernest McLean (New Orleans, 1926 – Los Angeles, 24 februari 2012) was een Amerikaanse R&B gitarist.
McLean speelde vanaf 1946 in de band van Dave Bartholomew, de huisband van de J&M studio van Cosimo Matassa. De kerngroep van de sessiemuzikanten bestond naast McLean uit de blazers Alvin Tyler, Lee Allen en Herbert Hardesty, de drummers Earl Palmer en Charles "Hungry" Williams en bassist Frank Fields.
McLean was volgens Red Tyler de belangrijkste gitarist op de opnames in de studio's van Cosimo Matassa.[1] Hij is te horen op de platen van Little Richard, Lloyd Price en Fats Domino.[2]
In de late jaren 1950 verhuisde McLean naar Los Angeles, waar hij speelde met Earl Bostic.
In 1968 speelde hij mandoline op het Dr. John album Gris-Gris.