In dit artikel zullen we het onderwerp Ettore Scola behandelen, dat in verschillende studiegebieden het onderwerp van interesse en analyse is geweest. Ettore Scola heeft de aandacht getrokken van onderzoekers, academici, professionals en het grote publiek vanwege zijn relevantie in verschillende contexten. In dit artikel zullen we verschillende aspecten onderzoeken die verband houden met Ettore Scola, waarbij we de implicaties, de evolutie en de mogelijke impact ervan op de huidige samenleving analyseren. Op dezelfde manier zullen we verschillende perspectieven en meningen met betrekking tot Ettore Scola onderzoeken, om een alomvattende en verrijkende visie op dit onderwerp te bieden. Door middel van een multidisciplinaire aanpak willen we licht werpen op Ettore Scola en bijdragen aan het begrip en de discussie over dit onderwerp dat een breed spectrum van mensen en interesses aangaat.
Ettore Scola | ||||
---|---|---|---|---|
![]() | ||||
Ettore Scola (2007)
| ||||
Volledige naam | Ettore Scola | |||
Geboren | 10 mei 1931 | |||
Overleden | 19 januari 2016 | |||
Geboorteland | ![]() | |||
(en) IMDb-profiel | ||||
(nl) Moviemeter-profiel | ||||
(mul) TMDB-profiel | ||||
|
Ettore Scola (Trevico, 10 mei 1931 – Rome, 19 januari 2016) was een Italiaans scenarioschrijver en filmregisseur.
Scola begon in 1953 in de filmindustrie als scenarioschrijver, en regisseerde zijn eerste film Se permettete parliamo di donne in 1964. De jaren '70 waren Scola's hoogtijdagen. In 1974 kreeg hij internationaal succes met C'eravamo tanto amati, een beeld van het Italiaanse leven en politiek na de Tweede Wereldoorlog, opgedragen aan regisseur Vittorio De Sica. In 1976 won Scola een regieprijs op het Cannes Film Festival voor Brutti, sporchi e cattivi. Daarna heeft Ettore Scola nog veel succesvolle films gemaakt, waaronder Una giornata particolare (1977).
Ettore Scola heeft in 40 jaar zo'n 40 films geregisseerd en was nog werkzaam tot hoge leeftijd. In 2013 maakte hij zijn laatste film, een ode aan Federico Fellini.