Félix Glatz
In dit artikel duiken we in de opwindende wereld van Félix Glatz en onderzoeken we de vele facetten en betekenissen ervan. Félix Glatz is een onderwerp dat door de geschiedenis heen tot interesse en debat heeft geleid en een ontmoetingspunt is geworden voor verschillende perspectieven en disciplines. Vanaf zijn oorsprong tot zijn invloed vandaag de dag heeft Félix Glatz een onuitwisbare stempel gedrukt op de samenleving en cultuur. Op deze pagina's zullen we ons onderdompelen in een reis van ontdekking en reflectie over Félix Glatz, waarbij we de impact ervan in verschillende contexten en de relevantie ervan in de levens van mensen analyseren. Maak je klaar voor een fascinerende reis door Félix Glatz, waar we het belang en de betekenis ervan in de hedendaagse wereld zullen ontdekken.
| Félix Glatz | ||||
|---|---|---|---|---|
| Persoonsgegevens | ||||
| Volledige naam | Aloys Dominik Felix Glatz | |||
| Geboren | Hosingen, 22 november 1894 | |||
| Overleden | Luxemburg-Stad, 5 april 1953 | |||
| Geboorteland | Luxemburg | |||
| Beroep(en) | kunstschilder, docent | |||
| ||||
Aloys Dominik Felix (Félix) Glatz (Hosingen, 22 november 1894 – Luxemburg-Stad, 5 april 1953) was een Luxemburgs kunstschilder en docent.[1]
Leven en werk
Félix Glatz was een zoon van klokmaker Albin Glatz en Catharina Peters.[2] Hij werd aan de Normaalschool opgeleid tot onderwijzer en gaf les in Heiderscheidergrund (1913-1916) en Holzthum (1916). Na de Eerste Wereldoorlog trok hij naar Parijs, waar hij studeerde aan de École nationale supérieure des beaux-arts en de Académie Julian (1918-1922).[3] In 1925 kreeg Glatz de leiding over de tekencursus aan de Industrieschool in Limpertsberg, een jaar later werd hij benoemd tot maître de dessin en in 1930 tot professeur de dessin.
Als kunstenaar was Glatz vooral landschapsschilder. Hij werd lid van de Cercle Artistique de Luxembourg en nam van 1928 tot 1953 deel aan de salons van de kunstenaarsvereniging.[1] In 1938 ontving hij er voor zijn Récolte des pommes de terre de Prix Grand-Duc Adolphe.[4] Naast zijn schilderwerk was hij ook muzikaal begaafd, hij speelde orgel, piano en viool, en schreef twee toneelstukken in de Luxemburgse taal.
In de Tweede Wereldoorlog werd Glatz gedwongen Luxemburg te verlaten en vestigde zich in Aken. Na de oorlog keerde hij weer terug naar de Industrieschool, die inmiddels was omgedoopt tot Jongenslyceum. De kunstenaar werd benoemd tot ridder in de Orde van de Eikenkroon (1951)[5] en tot Officier d'Academie.
Félix Glatz overleed op 58-jarige leeftijd,[6] hij werd begraven op de Cimetière Notre-Dame.
Enkele werken
-
«Nature morte aux fruits et citrouille» (1900-1949) -
«Portrait d'Ernest Wurth à Paris» (1923) -
«Paysage dans les Ardennes» (1925) -
«Hosingen» (1927) -
«Portrait de Gust van Werveke»
.png)
.png)
- ↑ a b Jos Welter, red. (1993) Rétrospective : Cent ans d'art luxembourgeois 1893-1993. Luxemburg: Cercle Artistique de Luxembourg / Crauthem: Lux-Print. ISBN 2-919970-24-0
- ↑ Burgerlijke stand van Hosingen: geboorten 1894, akte no 44.
- ↑ Lambert Herr (2001) Signatures, portraits et auto-portraits : artistes plasticiens au Luxembourg. Luxemburg: Éditions Saint-Paul. ISBN 2-87963-382-6. p. 104.
- ↑ "Au Salon d'Automne", Luxembourg - quotidien du matin, 6 oktober 1938.
- ↑ "Ordre de la Couronne de Chêne", Luxemburger Wort, 24 februari 1951.
- ↑ "Monsieur Félix Glatz", overlijdensannonce in Luxemburger Wort, 7 april 1953.