Giovanni Battista Beccaria

Tegenwoordig is Giovanni Battista Beccaria een thema dat de aandacht heeft getrokken van mensen over de hele wereld. Of het nu vanwege de relevantie ervan in de huidige samenleving, de impact ervan op het leven van mensen, of de rol ervan in de geschiedenis is, Giovanni Battista Beccaria heeft voor voortdurend debat gezorgd en de interesse gewekt van zowel onderzoekers, experts als gewone mensen. In dit artikel zullen we het onderwerp Giovanni Battista Beccaria diepgaand onderzoeken, waarbij we de verschillende facetten ervan, de implicaties ervan in de samenleving en de relevantie ervan in de wereld van vandaag analyseren. Door middel van een verrijkende en gedetailleerde aanpak zullen we proberen beter te begrijpen wat Giovanni Battista Beccaria is, waarom het belangrijk is en hoe het ons dagelijks leven beïnvloedt.

Giovanni Battista Beccaria
Giovanni Battista Beccaria
Persoonlijke gegevens
Geboortedatum 3 oktober 1716Bewerken op Wikidata
Geboorteplaats MondovìBewerken op Wikidata
Overlijdensdatum 27 mei 1781Bewerken op Wikidata
Overlijdensplaats TurijnBewerken op Wikidata
Wetenschappelijk werk
Vakgebied natuurkundeBewerken op Wikidata

Giovanni Battista Beccaria (Mondovì, 3 oktober 1716 – Turijn, 27 mei 1781) was een Italiaans natuurkundige. Hij heeft zich verdienstelijk gemaakt met het uitdragen van de elektriciteitsleer in Italië in de 18e eeuw. Zijn werk was van grote invloed op de ontwikkeling van Alessandro Volta.[1]

Leven en werk

Herdenkingssteen van Beccaria aan de toren van Belvedere in Mondovì

Beccaria studeerde theologie in Rome en Narni, om in 1732 toe te treden tot de katholieke orde der Piaristen waarbij hij zijn voornaam in Giambatista veranderde. In 1748 werd bij benoemd tot professor voor de experimentele natuurkunde aan de universiteit van Turijn als opvolger van Francisco Antonio Garro.

Reeds als student had hij de destijds nieuwe leer over elektriciteit eigengemaakt. Hij was met een name een fervent verdediger van de ideeën van Benjamin Franklin, met wie hij een jarenlange briefwisseling onderhield. Naast meteorologie, zonnevlekken en poollicht deed hij als professor te Turijn, in navolging van Franklin, vooral onderzoek naar atmosferische elektriciteit.

Gebruikmakend van vliegers, raketten en ijzerdraad had hij als doel de elektrische condities van de atmosfeer te bepalen. In onrustig en stormachtig weer nam hij zowel positieve als negatieve elektriciteit waar, terwijl in kalm, sereen weer "een overvloed of positief altijd werd gevonden". Daarnaast zorgde hij voor de invoering van de bliksemafleider in Italië, die vervolgens een verdere verspreiding vond in Europa. Zo installeerde hij bliksemafleiders op de Dom van Milaan, het Quirinaalpaleis in Rome en de basiliek van San Marco in Venetië.

Beccaria bevestigde de observatie van de Benedictijn Andrew Gordon dat water sneller verdampt als het elektrisch geladen is. Ook bevestigde hij de conclusies van Abbé Nollet en Menon dat dieren (katten, duiven, vinken) lichter werden indien ze langdurig aan elektriciteit werden blootgesteld. De oorzaak schreef hij toe dat elektrische stimulatie een toename van "transpiratie" als gevolg had. Hij was de eerste die vermoedde dat "elektriciteit" aan het oppervlak van een geladen geleider bevindt en niet doordringt tot de kern van de geleider (bekend als de kooi van Faraday).

Erkenning

In mei 1755 werd hij gekozen tot Fellow of the Royal Society (FRS) te Londen. In de Philosophical Transactions van de Royal Society publiceerde hij verscheidene artikelen over elektrische onderwerpen.

In 1753 verscheen in Turijn zijn boek Dell' elettricismo artificiale e naturale, dat in 1778 in het Engels werd vertaald. Over elektriciteit schreef hij meerdere boeken, waaronder:

  • Lettere sull' elettricismo (1758)
  • Experimenta atque observationes quibus electricitas vindex late constituitur (1769)
  • Dell' elettricita terrestre atmosferica a cielo sereno (1775)