Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1984

Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1984
Automotodrom Grobnik, Rijeka
Land	Joegoslavië
Datum	17 juni 1984
Organisator	FIM
500 cc
Poleposition	Freddie Spencer
Snelste ronde	Freddie Spencer
Eerste	Freddie Spencer
Tweede	Randy Mamola
Derde	Raymond Roche
250 cc
Poleposition	Wayne Rainey
Snelste ronde	Carlos Lavado
Eerste	Manfred Herweh
Tweede	Christian Sarron
Derde	Jacques Cornu
80 cc
Poleposition	Stefan Dörflinger
Snelste ronde	Stefan Dörflinger
Eerste	Stefan Dörflinger
Tweede	Hubert Abold
Derde	Jorge Martínez

De Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1984 was de zevende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1984. De race werd verreden op 17 juni 1984 op het Automotodrom Grobnik bij Rijeka.

Joegoslavië was het laatste Oostblokland dat nog een WK-Grand Prix had. Dat was te merken aan een aantal zaken. Op de eerste plaats de povere voorzieningen in het rennerskwartier, waar overigens weinig klachten over kwamen. Maar het kende ook de zucht naar Westerse valuta: een uur trainen kostte 160 gulden (ca. 70 Euro). Het was dan ook niet verwonderlijk dat men zoveel mogelijk rijders aan die training liet deelnemen: niet minder dan 62 250cc-rijders voor 36 startplaatsen. Dat waren dan grotendeels onbekende Joegoslaven en Oostenrijkers, die met hun verouderde materiaal de andere coureurs alleen maar in de weg reden. Verder was het armoe troef en kreeg men niet eens voldoende rijders bij elkaar voor het volledige startveld. In de 500cc-klasse waren er slechts 33 rijders, in de 80cc-klasse 31. Veel rijders en teams spaarden hun geld voor de TT van Assen, want vrijwel geen enkele sponsor had belangen in het Oostblok. De races werden onder zonnige en warme omstandigheden gereden en trokken 60.000 toeschouwers.

Nadat Randy Mamola in de training in Frankrijk had geprobeerd de viercilinder Honda NSR 500 onder de knie te krijgen, was het nu de beurt aan stalgenoot Ron Haslam, maar ook hij was met zijn eigen driecilinder NS 500 sneller. Freddie Spencer besloot wel veel met de NSR 500 te trainen, en dat moest ook wel, want er moest veel getest worden met diverse soorten Michelin-banden op het gladde asfalt. Dunlop had ook moeite met de keuze van de juiste compound. Eddie Lawson kon met de hardere band geen goede rondetijden rijden, terwijl de zachtere band te snel sleet.

1.	Freddie Spencer	HRC-Honda	1"31'70
2.	Eddie Lawson	Marlboro-Yamaha	1"32'22
3.	Randy Mamola	HRC-Honda	1"32'70
4.	Ron Haslam	HRC-Honda	1"33'32
5.	Raymond Roche	Honda	1"33'48
6.	Barry Sheene	Heron-Harris-Suzuki	1"34'00
7.	Didier de Radiguès	Chevallier-ELF-Honda	1"34'47
8.	Virginio Ferrari	Marlboro-Yamaha	1"34'72
9.	Sergio Pellandini	HB-Gallina-Suzuki	1"35'17
10.	Reinhold Roth	Fath-Honda	1"35'70

De 500cc-motoren - met name de Honda NSR 500 van Freddie Spencer en de Yamaha OW 76 van Eddie Lawson en Virginio Ferrari - hadden grote moeite met het gladde asfalt in Rijeka. Michelin (Honda) had een beter compound gevonden dan Dunlop (Yamaha) en dat bepaalde voor een groot deel het verloop van de race. Spencer nam al snel de leiding in de race, gevolgd door teamgenoot Randy Mamola. Lawson startte ook nog eens slecht en had moeite om Didier de Radiguès en Raymond Roche te passeren. In de slotfase, toen Lawson's banden helemaal versleten waren, wist Roche hem zelfs terug te pakken en bij het passeren van enkele achterblijvers verloor Lawson de aansluiting helemaal. Hij werd slechts vierde.

Pos	Coureur	Merk	Ronden	Tijd	Grid	Punten
1	Freddie Spencer	HRC-Honda	32	50:00.620	1	15
2	Randy Mamola	HRC-Honda	32	+17.580	3	12
3	Raymond Roche	Honda	32	+24.660	5	10
4	Eddie Lawson	Marlboro-Yamaha	32	+27.300	2	8
5	Ron Haslam	HRC-Honda	32	+41.540	4	6
6	Didier de Radiguès	Chevallier-ELF-Honda	32	+1:09.410	7	5
7	Barry Sheene	Heron-Harris-Suzuki	32	+1:17.860	6	4
8	Sergio Pellandini	HB-Gallina-Suzuki	32	+1:18.110	9	3
9	Virginio Ferrari	Marlboro-Yamaha	31	+1 ronde	8	2
10	Hervé Moineau	Cagiva	31	+1 ronde	15	1
11	Paolo Ferretti	Suzuki	31	+1 ronde	19
12	Reinhold Roth	Fath-Honda	31	+1 ronde	19
13	Dave Petersen	Suzuki	31	+1 ronde	17
14	Karl Tuchsess	Suzuki	31	+1 ronde	18
15	Attilio Riondato	Suzuki	31	+1 ronde	24
16	Louis-Luc Maisto	Honda	31	+1 ronde	27
17	Marco Gentile	Yamaha	30	+2 ronden	23
18	Fabio Marchesani	Suzuki	30	+2 ronden	21
19	Rob Punt	Suzuki	30	+2 ronden	20
20	Yashuhiko Gomibuchi	Suzuki	30	+2 ronden	32
21	Georg Jung	Paton	30	+2 ronden	28
22	Börge Nielsen	Suzuki	30	+2 ronden	29
23	Josef Ragginger	Suzuki	30	+2 ronden	22
24	Josef Doppler	Suzuki	29	+3 ronden	30
25	Bohumil Staša	Suzuki	28	+4 ronden	33

Coureur	Merk	Ronden	Oorzaak	Grid
Lorenzo Ghiselli	Suzuki	29		16
Claude Arciero	Honda	23		26
Dimitrios Papandreou	Yamaha	22		31
Franck Gross	Honda	13		12
Fabio Biliotti	Honda	11		25
Leandro Becheroni	Suzuki	3		13
Massimo Broccoli	Honda	1	Val	14
Wolfgang von Muralt	Suzuki	1	Val	11

Coureur	Merk	Oorzaak
Marco Lucchinelli	Cagiva	"Vakantie"[1]
Boet van Dulmen	Bakker-Suzuki	Blessure[2]
Rob McElnea	Heron-Suzuki	Blessure[3]
Takazumi Katayama	HRC-Honda	Blessure[4]
Franco Uncini	HB-Gallina-Suzuki	Blessure[5]
Gustav Reiner	Honda	Blessure[6]
Christian le Liard	Chevallier-ELF-Honda	Blessure[7]
Keith Huewen	Honda	Financieel[8]
Chris Guy	Honda	Financieel[8]
Eero Hyvärinen	Suzuki	Onderdelen[9]
Brett Hudson	Suzuki
Peter Sjöstrom	Suzuki	Financieel[8]
Henk van der Mark[10]	Honda

Pos.	Coureur	Merk	Ptn.
1	Eddie Lawson	Marlboro-Yamaha	89
2	Freddie Spencer	HRC-Honda	72
3	Randy Mamola	HRC-Honda	54
4	Raymond Roche	HRC-Honda / Honda	53
5	Ron Haslam	HRC-Honda	43
6	Barry Sheene	Heron-Harris-Suzuki	26
7	Boet van Dulmen	Bakker-Suzuki	19
8	Didier de Radiguès	Chevallier-ELF-Honda	18
9	Sergio Pellandini	HB-Gallina-Suzuki	13
10	Reinhold Roth	Fath-Honda	12

Het team van Kenny Roberts had nu ook Hummel-cilinders gemonteerd en Wayne Rainey reed daarmee de snelste trainingstijd. Manfred Herweh en Toni Mang beëindigden hun trainingen ook tevreden: Herweh had het perfecte Rotax-blok gevonden en hoorde samen met Mang tot de rijders met de hoogste topsnelheid. De HB was officieel een Yamaha, maar tuner Sepp Schlögl had er wel erg veel aan gewijzigd, waaronder een geheel eigen frame.

1.	Wayne Rainey	Roberts-Marlboro-Yamaha	1"35'86
2.	Manfred Herweh	Bakker-Real-Rotax	1"35'97
3.	Toni Mang	HB-Yamaha	1"36'11
4.	Carlos Lavado	Venemotos-Yamaha	1"36'11
5.	Sito Pons	JJ Cobas-Rotax	1"36'12
6.	Christian Sarron	Sonauto-Yamaha	1"36'38
7.	Martin Wimmer	Yamaha	1:36'82
8.	Jacques Cornu	Bakker-Parisienne-Yamaha	1"36'87
9.	Richard Hubin	Yamaha	1"37'24
10.	Alan Carter	Roberts-Marlboro-Yamaha	1"37'96

Wayne Rainey kreeg de duwstart maar niet onder de knie en vertrok als voorlaatste, voor Sito Pons. Guy Bertin startte juist erg goed, maar moest het hoofd buigen voor Carlos Lavado, die al snel de leiding in de race nam. Er ontstonden verschillende kleine groepen: achter Lavado reden Toni Mang en Manfred Herweh zich los van Carlos Cardús en Guy Bertin en op enige afstand daarachter Alan Carter, Thierry Espié, Jacques Cornu en Rainey, die al snel veel plaatsen had gewonnen. Christian Sarron was ook al slecht gestart en vocht zich op dat moment een weg naar voren. Bertin was een van de eerste uitvallers (koppeling). Carlos Cardús stopte omdat een van zijn benen verdoofd was als gevolg van zijn valpartij in de GP van Oostenrijk. Herweh en Mang maakten er een echt gevecht van, maar Lavado liep toch ver van hen weg tot hij in een bocht viel. Twee ronden voor het einde brak de krukas van Mang, waardoor Herweh de overwinning greep. Ook Espié viel stil door een gebroken krukas, maar toen was Sarron inmiddels al gepasseerd en hij verschalkte ook Rainey en Cornu. Dat Herweh de wedstrijd won maakte Sarron niet veel uit. Met zijn tweede plaats liep hij in het wereldkampioenschap verder weg van de uitgevallen Mang.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Manfred Herweh	Bakker-Real-Rotax	48:50.620	2	15
2	Christian Sarron	Sonauto-Yamaha	+9.770	6	12
3	Jacques Cornu	Bakker-Parisienne-Yamaha	+10.110	8	10
4	Wayne Rainey	Roberts-Marlboro-Yamaha	+10.350	1	8
5	Sito Pons	JJ Cobas-Rotax	+21.040	5	6
6	Iván Palazzese	Venemotos-Yamaha	+21.470	15	5
7	Alan Carter	Roberts-Marlboro-Yamaha	+23.160	10	4
8	Martin Wimmer	Yamaha	+24.620	7	3
9	Teruo Fukuda	Yamaha	+33.760	14	2
10	Patrick Fernandez	Yamaha	+49.570	22	1
11	Stéphane Mertens	Yamaha	+55.660	31
12	Massimo Matteoni	Yamaha	+57.710	24
13	Neil Robinson	MBA	+1:04.430	29
14	Juan Garriga	Yamaha	+1:04.630	28
15	Donnie McLeod	Yamaha	+1:13.900	17
16	Jean-Michel Mattioli	Sonauto-Yamaha	+1:22.230	19
17	Erich Klein	Rotax	+1:39.260	26
18	Harald Eckl	Rotax	+1 ronde	25
19	René Delaby	Yamaha	+1 ronde	32
20	Josef Hutter	Bartol	+1 ronde	35

Coureur	Merk	Oorzaak	Grid
Toni Mang	HB-Yamaha	Krukas	3
Carlos Lavado	Venemotos-Yamaha	Val	4
Richard Hubin	Yamaha		9
Carlos Cardús	JJ Cobas-Rotax		11
Roland Freymond	Yamaha		33
Siegfried Minich	Yamaha		34
Herbert Besendörfer	Yamaha		21
Thomas Bacher	Yamaha		27
Guy Bertin	MBA	Koppeling	12
Gabriel Gabria	Yamaha		23
Loris Reggiani	Kawasaki		20
Marcellino Lucchi	Rotax		13
Luis Miguel Reyes	JJ Cobas-Rotax		36
August Auinger	MBA		30
Mar Schouten	Yamaha	Opgave[11]	18
Thierry Espié	Chevallier-Yamaha	Krukas	16

Coureur	Merk	Oorzaak
Jean-François Baldé	Pernod	Teambeleid[12]
Jacques Bolle	Pernod	Teambeleid[12]
Maurizio Vitali	MBA
Mario Rademeyer	Yamaha
Jean-Louis Guignabodet	Yamaha

Pos.	Coureur	Merk	Ptn.
1	Christian Sarron	Sonauto-Yamaha	72
2	Toni Mang	HB-Yamaha	46
3	Manfred Herweh	Bakker-Real-Rotax	45
4	Sito Pons	JJ Cobas-Rotax	41
5	Carlos Lavado	Venemotos-Yamaha	36
6	Martin Wimmer	Yamaha	33
7	Wayne Rainey	Roberts-Marlboro-Yamaha	29
8	Jacques Cornu	Bakker-Parisienne-Yamaha	26
9	Alan Carter	Roberts-Marlboro-Yamaha	17
10	Patrick Fernandez	Yamaha	16

Voor de training vreesde Stefan Dörflinger dat hij een flinke kluif zou krijgen aan Jorge Martínez en Pier Paolo Bianchi, maar die vielen tijdens de trainingen allebei hard, waarbij Bianchi een teen brak en zijn beste machine vernielde. Hij verklaarde al voor de race dat hij maximaal voor enkele punten kon rijden.

1.	Stefan Dörflinger	Krauser-LCR-Zündapp	1"43'87
2.	Jorge Martínez	Derbi	1"44'39
3.	Pier Paolo Bianchi	HuVo-Casal	1"45'56
4.	Gerhard Waibel	Seel	1"46'04
5.	Hubert Abold	Krauser-LCR-Zündapp	1"46'35
6.	Hans Spaan	Kreidler	1"47'70
7.	Zdravko Matulja	Ziegler	1"48'71
8.	George Looijesteijn	HuVo-Casal	1"49'48
9.	Paul Rimmelzwaan	Harmsen	1"50'33
10.	Willem Heykoop	HuVo-Casal	1"50'39

Hoewel er slechts drie klassen reden, startte de 80cc-klasse in Joegoslavië al om 11 uur 's ochtends. Dörflinger wist al dat zijn belangrijkste concurrenten, Jorge Martínez en Pier Paolo Bianchi, niet helemaal fit waren en leidde de race van start tot finish. Bianchi reed één ronde lang op de tweede plaats, maar moest toen Hubert Abold voorbij laten, waardoor de beide fabrieks-Zündapps de dienst uitmaakten. Jorge Martinéz nam de vierde plaats over van George Looijesteijn, terwijl de slecht gestarte Gerhard Waibel zich door het hele veld naar voren werkte. Bianchi weerde zich kranig met zijn gebroken teen, maar viel enkele ronden voor het einde uit door een defecte krukaskeerring. Iedereen schoof daardoor op: Martínez werd derde en Waibel vierde, maar Looijesteijn verloor zijn vijfde plaats nog aan Hans Spaan.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Stefan Dörflinger	Krauser-LCR-Zündapp	31:46.160	1	15
2	Hubert Abold	Krauser-LCR-Zündapp	+9.030	5	12
3	Jorge Martínez	Derbi	+28.350	2	10
4	Gerhard Waibel	Real	+41.090	4	8
5	Hans Spaan	Kreidler[13]	+49.180	6	6
6	George Looijesteijn	HuVo-Casal	+57.440	8	5
7	Zdravko Matulja	Ziegler	+1:00.410	7	4
8	Paul Rimmelzwaan	Harmsen	+1:33.780	9	3
9	Theo Timmer	HuVo-Casal	+1 ronde	11	2
10	Otto Machinek	Kreidler	+1 ronde	15	1
11	Claudio Granata	Garelli	+1 ronde	14
12	Hans Koopman	Kreidler	+1 ronde	16
13	Salvatore Milano	Casal	+1 ronde	18
14	Giuliano Tabanelli	BBFT	+1 ronde	24
15	Chris Baert	Eberhardt	+1 ronde	22
16	Jos van Dongen	Sachs	+1 ronde	17
17	Miljenko Nervo	Sever	+1 ronde	23
18	Günter Schirnhofer	Honda	+2 ronden	30
19	Pasquale Buonfante	Kreidler	+2 ronden	29
20	Lajos Horti	Kreidler	+3 ronden	32

Coureur	Merk	Oorzaak	Grid
Pier Paolo Bianchi	HuVo-Casal	Krukaskeerring	3
Willem Heykoop	HuVo-Casal	Zuigerveer	10
Serge Julin	HuVo-Casal		12
Reinhard Koberstein	Seel		13
Johann Auer	Eberhardt		19
Rainer Kunz	FKN		20
Thomas Engl	Sachs		25
Mauro Mordenti	Kreidler		28
Bernd Rossbach	Casal		21
Kasimir Rapczynski	Kreidler		31
Reiner Koster	Casal		26
Robert Hmeljak	MBA		27

Coureur	Merk	Oorzaak
Hans Müller	Sachs	Financieel
Reiner Scheidauer	Seel

Pos.	Coureur	Merk	Ptn.
1	Stefan Dörflinger	Krauser-LCR-Zündapp	61
2	Pier Paolo Bianchi	HuVo-Casal	50
	Hubert Abold	Krauser-Bakker-Zündapp/ Krauser-LCR-Zündapp
4	Gerhard Waibel	Seel	34
5	Hans Spaan	HuVo-Casal/ Kreidler	25
6	Jorge Martínez	Derbi	23
7	Willem Heykoop	HuVo-Casal	15
8	Hans Müller	Sachs	13
9	Henk van Kessel	HuVo-Casal	12
	George Looijesteijn	HuVo-Casal

Oud-coureur Hans-Jürgen Hummel was intussen uitgegroeid tot leverancier van de beste 125cc-cilinders. Vrijwel alle zijspancombinaties - aangedreven door de oude Yamaha TZ 500 viercilinderlijnmotoren - hadden ze, maar ook bijna de hele 250cc-klasse. In Joegoslavië schakelden ook Alan Carter, Wayne Rainey en Jacques Cornu over op Hummel-cilinders, waardoor alleen nog de teams van Venemotos en Mitsui-Duitsland originele Yamaha-cilinders gebruikten.

De 500cc-klasse werd ook wel "Koningsklasse" genoemd, maar de 250cc-klasse was veel spannender. Na de overwinning van Manfred Herweh kende ze na zeven races zes verschillende winnaars. In de pers werd de titel "Keizerklasse" geïntroduceerd.

In Joegoslavië verscheen de Tsjechische veteraan Bohumil Staša weer eens aan de start. Hij was inmiddels 44 jaar oud maar had speciaal een Suzuki RG 500 aangeschaft voor deze race. Hij kwalificeerde zich als 33e en finishte als laatste met vier ronden achterstand.

Toni Mang had al eens een enorm gevecht geleverd met Carlos Lavado, waarna iedereen verwachtte dat ze elkaar na de race in de haren zouden vliegen, maar het tegendeel gebeurde: ze vierden hun gevecht met wederzijdse schouderklopjes. Over zijn landgenoot Manfred Herweh was Mang minder te spreken (net als Lavado overigens). Op zijn beurt was Herweh niet gelukkig met de rijstijl van Mang en hij was blij dat die uiteindelijk uitviel, want "zoals het nu gaat lijkt het wel oorlog".