Gustaaf Van den Meersche
Gustaaf Van den Meersche is een onderwerp dat al tientallen jaren de belangstelling van de samenleving boeit. Het belang ervan valt niet te ontkennen, en de impact ervan is voelbaar in verschillende aspecten van het dagelijks leven. Door de jaren heen is het onderwerp geworden van debat, onderzoek en reflectie, waardoor verschillende standpunten en tegenstrijdige meningen zijn voortgekomen. In dit artikel zullen we Gustaaf Van den Meersche nader bekijken en de implicaties ervan in verschillende contexten onderzoeken. Van zijn invloed op de populaire cultuur tot zijn relevantie in de politiek en de economie, Gustaaf Van den Meersche blijft een breed spectrum aan discussies genereren die niemand onverschillig laten.
| Gustaaf Van den Meersche | ||||
|---|---|---|---|---|
| Persoonsgegevens | ||||
| Volledige naam | Gustavus Constant Van den Meersche | |||
| Geboren | Gent, 21 maart 1891 | |||
| Overleden | Gentbrugge, 1 november 1970 | |||
| Geboorteland | België | |||
| Beroep(en) | beeldhouwer, medailleur | |||
| RKD-profiel | ||||
| ||||
Gustavus Constant (Gustaaf) Van den Meersche (Gent, 21 maart 1891 – Gentbrugge, 1 november 1970) was een Belgisch beeldhouwer en medailleur.[1]
Leven en werk
Gustaaf of Gustave Van den Meersche was een zoon van de kunstsmid Constant Van den Meersche en Maria Zulma Gerardi.[2] Hij werd opgeleid aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Gent als leerling van Jean Delvin, Félix Metdepenninghen jr. en Jules Van Biesbroeck sr.[1] Hij werkte enige tijd op het atelier van zijn neef Geo Verbanck,[3] waar hij onder meer kinderfiguurtjes maakte voor diens monument ter ere van de gebroeders Van Eyck.
Van den Meersche maakte figuren, gedenkpenningen, medailles, monumenten, naakten, plaquettes, portretten en christelijk-religieuze kunst in brons, hout, ivoor, marmer, metaal en steen, met een voorkeur voor het vrouwenfiguur. Hij won vier jaar na elkaar de Eerste Prijs van de Provinciale Kamer van Nijverheidskunsten te Gent (1910-1913). In 1913 behaalde hij de tweede plaats bij de Godecharleprijs.[4] Na de Eerste Wereldoorlog vestigde hij zich met een aantal andere kunstenaars in het Sint-Elisabethbegijnhof. In 1924 won hij voor zijn beeld Offerande de Paul De Vigneprijs. Hij trouwde in dat jaar met Victorina Maria Meysman. Van den Meersche werd in 1925 leraar beeldhouwen aan de Academie voor Beeldende Kunst in Aalst, hij was er van 1932 tot zijn pensioen in 1956 directeur en werd later benoemd tot ere-bestuurder. Hij werd onderscheiden op een internationale wedstrijd voor gedenkpenningen in Parijs (1935) en ontving een zilveren medaille op de wereldtentoonstelling van 1958 in Brussel.
Gustaaf Van den Meersche overleed op 79-jarige leeftijd. In Gent werd een straat naar hem vernoemd.
Enkele werken
- oorlogsgedenkteken Ter Platen, blauwe hardstenen plaat ter ere van de in de Eerste Wereldoorlog gesneuvelden van de wijk Ter Platen, Gustaaf Callierlaan, Gent. In samenwerking met steenhouwer Jan Mahu.
- oorlogsgedenkteken Lange Violettestraat, blauwe hardstenen plaat ter ere van de in de Eerste Wereldoorlog gesneuvelden, Gent. In samenwerking met steenhouwer Jan Mahu.
- 1923 monument voor Oswald de Kerchove de Denterghem in Gent. Het monument werd opgericht aan het Graaf van Vlaanderenplein ter vervanging van een eerder werk van Jef Lambeaux uit 1908, dat vanwege het brons tijdens de Eerste Wereldoorlog door de bezetters werd afgevoerd. In 1974 verhuisde het monument naar het Citadelpark.
- 1949 gedenkplaquette met portret van dr. Jan Oscar De Gruyter, Walpoortstraat, Gent.
- 1954 gedenkplaquette met portret van Jan Palfijn aan weerszijden van de Jan Palfijnbrug, tussen IJezrlaan en Godshuizenlaan, in Gent.[5]
- bronzen reliëfportretten van het echtpaar Steyaert-Heen, voor hun graf op de begraafplaats van Eeklo.
- 1935 Discusdrager voor het paviljoen van de chemie op de wereldtentoonstelling in Brussel.
- 1956 deel van de fries voor het propagandacentrum en administratief complex van de Elektriciteits-, Gas- en Waterdiensten (E.G.W.), Woodrow Wilsonplein, Gent. De voorzijde van het 27 meter lang werk werd ontworpen door Jozef Cantré. Van den Meersche was verantwoordelijk voor het deel linksachter, met een voorstelling van gas, water en elektriciteit. Het deel rechtsachter was van de hand van Geo Verbanck, die de kunsten uitbeeldde. Aan de uitvoering werkte een aantal andere beeldhouwers mee.[3][6]
- 1968 plaquettes met portretten van koning Boudewijn en koningin Juliana, ter gelegenheid van de opening van de Zeesluizen in de Nederlandse stad Terneuzen.
Fotogalerij
-
monument voor De Kerchove de Denterghem (1923), Gent -
Jan Palfijn (1954), Gent
- ↑ a b Paul Piron (2016) De Belgische beeldende kunstenaars van de 19e tot de 21e eeuw. Brussel: Ludion. ISBN 9789491819643. p. 2396-2397.
- ↑ Geboorteakte n° 1115, via FamilySearch. Hij werd ingeschreven als VandenMeersche.
- ↑ a b Anthony Demey (1995) "Geo Verbanck". Uitgave van Provinciebestuur Oost-Vlaanderen, Afdeling 92 - Monumentenzorg en Cultuurpatrimonium. ISBN 90-74311-14-8. Gearchiveerd op 22 december 2022.
- ↑ Cor Engelen en Mieke Marx (2002) Beeldhouwkunst in België vanaf 1830. Brussel: Algemeen Rijksarchief en Rijksarchief in de provinciën, Studia 90. Volume III, p. 1578-1581.
- ↑ Daniël Van Ryssel (2016) Lexicon van Oost-Vlaamse schilders en beeldhouwers (1700-1940). Gearchiveerd op 22 december 2022.
- ↑ "Propagandacentrum en administratief complex Elektriciteits-, Gas- en Waterdiensten", Agentschap Onroerend Erfgoed; Claude Faseur, "Fries administratief centrum", Gent geprent. Gearchiveerd op 24 december 2022.
