Honeymoon Hotel is een onderwerp dat de aandacht heeft getrokken van miljoenen mensen over de hele wereld. Door de geschiedenis heen heeft het veel belangstelling en intriges gegenereerd, wat aanleiding heeft gegeven tot debatten, onderzoeken en gepassioneerde discussies. Vanaf het begin tot op de dag van vandaag heeft Honeymoon Hotel een cruciale rol gespeeld in de samenleving en heeft het individuen, gemeenschappen en culturen in alle uithoeken van de planeet beïnvloed. Terwijl we doorgaan met het verkennen en ontdekken van Honeymoon Hotel, de implicaties ervan en de impact ervan op de moderne wereld, is het essentieel om het belang en de implicaties ervan voor het dagelijks leven te begrijpen. In dit artikel zullen we diepgaand ingaan op Honeymoon Hotel, waarbij we de geschiedenis, de huidige relevantie en de mogelijke toekomst ervan onderzoeken, om een holistisch beeld van dit fenomeen te bieden.
Honeymoon Hotel Alleen kamers voor gehuwden (NL) | ||||
---|---|---|---|---|
![]() | ||||
Nancy Kwan in een promotiefoto voor de film
| ||||
Regie | Henry Levin | |||
Producent | Pandro S. Berman Kathryn Hereford | |||
Scenario | Henry Levin R.S. Allen Harvey Bullock | |||
Hoofdrollen | Robert Goulet Nancy Kwan Robert Morse Jill St. John | |||
Muziek | Walter Scharf | |||
Montage | Rita Roland | |||
Cinematografie | Harold Lipstein | |||
Distributie | Metro-Goldwyn-Mayer | |||
Première | ![]() ![]() | |||
Genre | Komedie | |||
Speelduur | 89 minuten | |||
Taal | Engels | |||
Land | ![]() | |||
(en) IMDb-profiel | ||||
MovieMeter-profiel | ||||
(mul) TMDb-profiel | ||||
(en) AllMovie-profiel | ||||
|
Honeymoon Hotel is een Amerikaanse filmkomedie in Metrocolor uit 1964 onder regie van Henry Levin. De film werd destijds in Nederland uitgebracht onder de titel Alleen kamers voor gehuwden.
Ross Kingsley en Jay Menlow zijn vrouwenversierders; tot Ross' groot verdriet staat Jay echter op het punt in het huwelijksbootje te stappen met een van zijn vele veroveringen, Cynthia Hampton. Cynthia kan Jay's wilde verleden niet accepteren en blaast het huwelijk op het laatste moment af. Jay had al een huwelijksreis geboekt naar een hotel in Caribisch gebied speciaal voor pasgetrouwde stellen. Ross overtuigt Jay ervan dat er maar één manier is om Cynthia terug te winnen: het huwelijksreis te laten doorgaan om haar jaloers te maken. Ross oppert om met hem mee te gaan, in de hoop dat ze in het hotel opnieuw gezamenlijk vrouwen kunnen veroveren.
Vergezeld met Ross reist Jay af naar het hotel, alwaar de receptionist verward is door de komst van twee mannen. Wanneer hij erachter komt dat het hotel bedoeld is voor pasgetrouwde koppels en geen van de vrouwelijke gasten dus alleenstaand is, besluit Ross te vertrekken. Hij verandert echter van gedachten wanneer hij de aantrekkelijke werkster Lynn Hope tegen het lijf loopt. Jay wil ondertussen vroegtijdig vertrekken, maar Ross overtuigt hem ervan langer te blijven zodat hij uitgebreid de tijd heeft om Lynn te versieren. Zij ziet door zijn gladde praatjes heen en verzint een list om wraak te nemen op hem. Tot overmaat van ramp verschijnt ook zijn minnares Sherry Nugent met haar vriend (de getrouwde) Sampson, die niet geheel toevallig de baas van Ross is. Een reeks misverstanden volgen, waarbij Ross zowel zijn baan als zijn nieuwe vlam dreigt te verliezen.
Acteur | Personage |
---|---|
Robert Goulet | Ross Kingsley |
Nancy Kwan | Lynn Hope |
Robert Morse | Jay Menlow |
Jill St. John | Sherry Nugent |
Keenan Wynn | Mr. Sampson |
Anne Helm | Cynthia Hampton |
Elsa Lanchester | Kamermeisje |
Bernard Fox | Hotelreceptionist |
Elvia Allman | Mrs. Sampson |
Sandra Gould | Mabel - Switchboard Operator |
David Lewis | Mr. Hampton |
Chris Noel | Nancy Penrose |
Dale Malone | Fatso |
Paulene Myers | Hogan - Ross' secretaresse |
De film kreeg overwegend negatieve reacties van de Nederlandse pers, met vooral kritiek op het gebrek aan humor en het spel van Robert Goulet en Robert Morse. Zo schreef recensent van Trouw dat de schrijvers niet verder kwamen dan "een verzameling flauwiteiten" en had hij kritiek op de regie van Henry Levin en het spel van Robert Morse, die de recensent vergeleek met een "mislukte imitatie van Jerry Lewis".[1] Criticus van De Waarheid schreef: "Er was een leuk verhaal van te maken, maar het werd een vrij vervelende geschiedenis met een lach-of-ik-schiet-stijl. Slechts een enkele maal viel er zonder revolverdreiging te grinniken, maar daar bleef het ook bij. kon ons als gladgelikte charmeur niet bekoren en de gekke was net niet leuk genoeg."[2]
Een enkele positieve review kwam van recensent van Het Parool, die schreef dat de "komische verwikkelingen om te lachen zijn".[3]