Katiu

Tegenwoordig is Katiu een onderwerp geworden dat van groot belang is voor een breed publiek. Dag na dag raken meer mensen betrokken bij Katiu en zoeken ze naar informatie erover. Vanaf het begin tot nu heeft var1 een aanzienlijke impact gehad op verschillende aspecten van het dagelijks leven, van de manier waarop interpersoonlijke relaties worden onderhouden tot het functioneren van de wereldeconomie. In dit artikel zullen we de verschillende facetten van Katiu grondig onderzoeken, waarbij we de implicaties, uitdagingen en mogelijke oplossingen ervan bespreken. We hopen een alomvattend perspectief te bieden waarmee onze lezers Katiu en het belang ervan in de hedendaagse wereld beter kunnen begrijpen.

Katiu
Atol in Frans-Polynesië
Katiu (Frans-Polynesië)
Katiu
Locatie
Land Vlag van Frans-Polynesië Frans-Polynesië
Eilandengroep Tuamotuarchipel
Locatie Grote Oceaan
Regio Makemo (gemeente)
Coördinaten 16° 26′ ZB, 144° 22′ WL
Algemeen
Oppervlakte 10 km²
Inwoners
(2017) 		240
Hoofdplaats Toini
Lengte 24,5
Breedte 12
Foto's
Satellietfoto van het atol Katiu.
Satellietfoto van het atol Katiu.
Positie van Katiu binnen de Tuamotuarchipel
Positie van Katiu binnen de Tuamotuarchipel

Katiu is een atol in de eilandengroep van de Tuamotuarchipel (Frans-Polynesië). Het atol behoort tot de gemeente Makemo. In 2017 woonden er 240 mensen.

Geografie

Katiu ligt 39 km ten zuidoosten van Raraka en 575 km ten oosten van Tahiti. Het is een atol met een lengte van 24,5 km en een breedte van 12 km. Het landoppervlak bedraagt 10 km². Het wateroppervlak van de lagune is 232,5 km². Er zijn twee bevaarbare doorgangen in het atol.

Geschiedenis

De eerste Europeaan die melding maakte van het eiland is de ontdekkingsreiziger Fabian Gottlieb von Bellingshausen op 15 juli 1820.

In de negentiende eeuw werd het eiland Frans territoriaal bezit. Er woonden toen ongeveer 200 mensen die zich bezig gingen houden met het maken van kopra. Later kwam daar visserij voor de export, de kweek van pareloesters en het toerisme bij. Verder kwamen er missionarissen en in 1850 werd het eiland een parochie onder het bisdom Papeete.

Het eiland heeft sinds 2001 een start- en landingsbaan van 1180 m lengte. Volgens cijfers uit 2019 waren er jaarlijks 180 vluchten en werden 3000 passagiers vervoerd.

Ecologie

Op het eiland komen 42 vogelsoorten voor waaronder negen soorten van de Rode Lijst van de IUCN waaronder de hendersonstormvogel (Pterodroma atrata) en de endemische Tahitiaanse patrijsduif (Alopecoenas erythropterus) en tuamotustrandloper (Prosobonia parvirostris).[1]