Laurierkers
Tegenwoordig is Laurierkers een onderwerp dat van groot belang is voor een groot aantal mensen. De impact ervan bestrijkt verschillende gebieden, van het dagelijks leven tot de technologische en wetenschappelijke ontwikkeling. In dit artikel zullen we dieper ingaan op de verschillende aspecten die Laurierkers vandaag de dag zo'n relevant onderwerp maken, waarbij we de oorsprong, de evolutie ervan in de loop van de tijd en de invloed ervan op de samenleving onderzoeken. Van zijn belang in de geschiedenis tot zijn relevantie in de populaire cultuur: Laurierkers is een onderwerp dat niemand onverschillig laat, en dat het verdient om in detail te worden geanalyseerd om de ware reikwijdte ervan in de wereld van vandaag te begrijpen.
| Laurierkers | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||
| Grote Laurierkersstruiken | |||||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||||||
| Prunus laurocerasus L. (1753) | |||||||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||||||
Laurierkers op  Wikispecies
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
De laurierkers (Prunus laurocerasus), ook paplaurier genoemd, is een groenblijvende plant uit de rozenfamilie (Rosaceae) die van nature voorkomt in Zuidoost-Europa en Klein-Azië.[1] Als boom kan de laurierkers een hoogte van 14 m bereiken, maar hij komt ook als struik voor, bijvoorbeeld in bossen. De gebruikelijke hoogte bedraagt 6-8 m.[2][3]
Kenmerken
De plant heeft gewoonlijk een brede en gespreide kroon. De schors is bruinachtig grijs met duidelijke lenticellen (luchtporiën).
De langwerpige tot lancetvormige bladeren zijn lichtgroen[3] en krijgen met het ouder worden een wat donkerder tint. In de winter blijven ze groen. De afmeting varieert van 8 × 2,5 tot 13 × 7cm.
De laurierkers heeft roomkleurige bloemen die opvallend ruiken. De bloemen staan in rechtopstaande trossen van 8-13 cm lang en hebben kroonbladen van 4-7 mm lang[3]. De bloemen bloeien echter enkel bij vrijstaande struiken die veel licht krijgen. Gesnoeide struiken bloeien zelden.
De laurierkers heeft paarszwarte, circa 2 cm grote vruchten.
Toepassingen
De struik is al sinds de 16e eeuw in cultuur[4]. Hij geldt als ijzersterk en neemt genoegen met vrijwel elke grondsoort (bodemvaag) en standplaats, zowel in zon als in de schaduw. Een enigszins vochthoudende bodem verdient echter de voorkeur. De zwarte bessen worden graag gegeten door vogels. De plant kan last hebben van vraat van de taxuskever. Voor in tuinen en parken is in deze eeuwen een groot aantal cultivars ontwikkeld.
- Prunus laurocerasus 'Caucasia', is lang en smal en wordt tot 3 m hoog. Ze is redelijk winterhard en heeft langwerpige, glanzende bladeren.
- Prunus laurocerasus 'Mischeana', is 1,5 m hoog, maar breder. Ze wordt gebruikt in hagen, en heeft bijna ronde bladeren.
- Prunus laurocerasus 'Rotundifolia'. Ze wordt veel gebruikt in hagen.
- Prunus laurocerasus 'Otto Luyken', is 1-2 m hoog en heeft een brede groeiwijze. De bladeren zijn donkergroen.
- Prunus laurocerasus 'Schipkaensis', is eveneens goed winterhard, wordt 2 m hoog en heeft een brede groeiwijze. Ze heeft brede, ongetande donkergroene bladeren en is geschikt voor windkeringen.
- Prunus laurocerasus 'Van Nes', is breed en 1,8 m hoog. De kleine donkergroene bladeren contrasteren goed met de witte bloemen.
- Prunus laurocerasus 'Herbergii', wordt 2 m hoog, en heeft de vorm van een piramide: naar boven toe wordt hij snel smaller.
Al deze, tenzij anders aangegeven, zijn in de Benelux goed winterhard.
De zaden en bladeren bevatten blauwzuur, deze stof wordt toegepast in ontsmettingsmiddelen en pesticiden, tegen zowel knaagdieren en insecten.[5] Bladeren en zaden (in de bessen) zijn matig toxisch vanwege het voorkomen van blauwzuurglycosiden, vooral voor kinderen en huisdieren.[6] De glycosiden in de zaden komen alleen vrij als de zaden worden stukgekauwd. In Turkije worden de bessen - die zoet smaken - gekookt en tot jam verwerkt. Koken maakt de glycosiden onschadelijk. Het is echter niet aan te bevelen hiermee als leek te experimenteren. De bladeren smaken bitter en zijn oneetbaar.
Invasief
Laurierkers is inheems in Klein-Azië maar is een invasieve soort in Zuid- en Centraal-Europa, waardoor Zwitserland de verkoop verbood vanaf september 2024.[7]
Foto's
-
Blad van de laurierkers met honingklieren -
Laurierkers in bloei -
Laurierkers met vruchten -
De vruchten van de laurierkers
Externe link
- Laurierkers (Prunus laurocerasus) op SoortenBank.nl (gearchiveerd) (gebaseerd op de Heukels23, dit is de voorlaatste uitgave)
- ↑ European Agency for the Evaluation of Medicinal Products, Veterinary Medicines Evaluation Unit - PRUNUS LAUROCERASUS - Wayback Machine. web.archive.org (27 april 2006). Gearchiveerd op 27 april 2006. Geraadpleegd op 12 oktober 2021.
- ↑ a b Spectrum natuur encyclopedie, pag. 1075
- ↑ a b c Mediterranean Plants Identification. archive.is (24 december 2012). Gearchiveerd op 24 december 2012. Geraadpleegd op 12 oktober 2021.
- ↑ a b NEERLANDs Tuin - gewone laurierkers, Prunus laurocerasus. web.archive.org (30 oktober 2006). Gearchiveerd op 30 oktober 2006. Geraadpleegd op 12 oktober 2021.
- ↑ Wayback Machine. web.archive.org (2 oktober 2006). Gearchiveerd op 2 oktober 2006. Geraadpleegd op 12 oktober 2021.
- ↑ intracto, Laurierkers (Prunus laurocerasus). Belgisch Antigifcentrum. Gearchiveerd op 25 oktober 2021. Geraadpleegd op 12 oktober 2021.
- ↑ (en) "Switzerland bans sale of cherry laurel as invasive species", Yahoo, 21 augustus 2024, online geraadpleegd op 22 augustus 2024.
· 
· 
