Lukmanierpas
In dit artikel gaan we het onderwerp Lukmanierpas onderzoeken, dat de aandacht heeft getrokken van verschillende studiegebieden en grote belangstelling heeft gegenereerd, zowel in het academische veld als in de samenleving in het algemeen. Lukmanierpas is lange tijd onderwerp van debat en discussie geweest, en de relevantie ervan is de afgelopen jaren steeds duidelijker geworden. Dit onderwerp heeft de belangstelling gewekt van onderzoekers, wetenschappers, professionals en het grote publiek, vanwege de impact ervan op verschillende aspecten van het dagelijks leven. In dit artikel zullen we de verschillende aspecten met betrekking tot Lukmanierpas onderzoeken, waarbij we de implicaties ervan, de geschiedenis, de invloed ervan vandaag en mogelijke toekomstige scenario's rond dit onderwerp analyseren.
| Lukmanierpas | ||
|---|---|---|
_04.jpg)
| ||
| Hoogte | 1916 m | |
| Coördinaten | 46° 34′ NB, 8° 48′ OL | |
| Van | Biasca | |
| Naar | Disentis | |
| Stijging | 10% | |
| Wegdek | asfalt/betonplaten | |
| Winterafsluiting | zelden | |
  | ||
De Lukmanierpas (Italiaans: Passo del Lucomagno / Retoromaans: Cuolm Lucmagn) is een 1916 m hoge bergpas, die het Italiaanstalige Valle di Blenio verbindt met het Duits- en Reto-Romaanstalige Surselva (Vorderrheintal). De naam van de pas is waarschijnlijk afgeleid van het Latijnse lucus magnus (groot bos). De grens tussen de Zwitserse kantons Ticino en Graubünden loopt op de pashoogte. De route werd al door de Romeinen gebruikt en speelde een grote rol tijdens de Grote Volksverhuizing. De huidige weg is aangelegd in 1877.
Topografie
De Lukmanierpas is een relatief lage pas, die over de hoofdkam van de Alpen heen voert. De Malojapas (1815 m) is wat lager, maar in westelijke richting moet men al tot de Col de l'Échelle gaan nabij Briançon om een pas lager dan 2000 meter te vinden. De pas vormt de waterscheiding tussen het bekken van de Rijn in het noorden en dat van de Ticino in het zuiden. Aldus ligt de pas ook op de Europese waterscheiding tussen de Atlantische Oceaan (Rijn) en de Middellandse Zee (Po via de Ticino).
Routebeschrijving
De route vanuit het zuiden begint in Biasca waar de Valle di Blenio en de Valle Leventina elkaar ontmoeten. Het begin van het dal van de rivier de Brenno is redelijk dichtbevolkt, de weg door het dal is erg breed en voert snel naar Olivone. Hier buigt de weg, die nog steeds breed is, af naar het westen. Slingerend en matig stijgend wordt de hoogvlakte onder de berg Pizzo dell'Uomo bereikt. De Alpe Pertusio staat vol schitterend grote arven. De vlakte is een belangrijk beginpunt voor bergwandelingen. Enkele kilometers noordelijker ligt de pashoogte van de Lukmanier.
De pashoogte biedt geen overweldigend uitzicht zoals de meeste Zwitserse Alpenpassen. Het panorama beperkt zich tot de omringende bergen. Het stuwmeer Lago di Santa Maria staat meestal halfleeg en elektriciteitsmasten overspannen de gehele vlakte van noord naar zuid. De grote aantrekkingskracht van de pas is het ongekend aantal gemarkeerde wandelingen dat hier in deze zone is uitgezet, vooral in het met meren bezaaide dal Val Piora.
De afdaling naar Disentis gaat door het Val Medel. De eerste kilometers ligt de weg in een lawinegalerij langs het Lago di Santa Maria. De afdaling naar het Vorderrheintal verloopt gemakkelijk. Na het dorp Curaglia wordt de wilde kloof Medelserschlücht of Las Ruinas gepasseerd.
Foto's
-
Pizzo dell'Uomo -
Lago di Santa Maria -
Detail schuilhut nabij de pas
_29.jpg)
Externe link
- (it) /(de) Valle di Blenio
· 
· 
· ·