Marietje d'Hane-Scheltema

In dit artikel gaan we Marietje d'Hane-Scheltema en de impact ervan op verschillende aspecten van ons leven gedetailleerd onderzoeken. Marietje d'Hane-Scheltema is een onderwerp dat de afgelopen jaren grote belangstelling heeft gewekt en het belang ervan is tot uiting gekomen in talrijke onderzoeken en studies. Van zijn invloed op sociaal gebied tot zijn relevantie op technologisch gebied speelt var1 een fundamentele rol die we niet kunnen negeren. In dit artikel zullen we bespreken hoe Marietje d'Hane-Scheltema in de loop van de tijd is geëvolueerd en hoe het onze omgeving vandaag de dag nog steeds vormgeeft. Daarnaast zullen we de ethische en morele implicaties onderzoeken die Marietje d'Hane-Scheltema met zich meebrengt, evenals de mogelijke toekomstperspectieven die zich openen naarmate we meer over dit fenomeen blijven ontdekken.

Maria (Marietje) d'Hane-Scheltema (Amsterdam, 1932) is een Nederlands classica en vertaalster.

D'Hane-Scheltema is een telg uit het geslacht Scheltema en een dochter van Foppe Gabbe Scheltema (1891-1939) en diens tweede echtgenote Henrica Margaretha Blase (1904-1965). Ze studeerde klassieke talen aan de Gemeentelijke Universiteit van Amsterdam (de huidige UvA) en werkte jarenlang als docente aan het Erasmiaans Gymnasium en Rotterdamsch Lyceum, beide in Rotterdam. Ze is een van de productiefste vertalers van Oudgriekse en Latijnse teksten in het Nederlandse taalgebied. Daarbij toont ze een duidelijke voorkeur voor poëzie. Sinds 1959 vertaalde ze onder andere werk van de Griekse auteurs Aeschylus en Aristophanes en de Romeinse auteurs Claudianus, Juvenalis, Ovidius en Vergilius.

In 1986 ontving D'Hane-Scheltema voor haar Juvenalisvertaling de Martinus Nijhoffprijs, die ze deelde met Jenny Tuin.[1] In hetzelfde jaar werd zij benoemd tot erelid van het Nederlands Klassiek Verbond wegens haar verdiensten voor het tijdschrift Hermeneus, waarvan zij 25 jaar lang redactielid was. In 2003 verleende de Universiteit van Amsterdam haar een eredoctoraat.[2] In 2009 kreeg zij de Oikos publieksprijs voor haar gehele oeuvre.

Op 13 oktober 1994 kreeg zij de Laurenspenning, de cultuurprijs van de gemeente Rotterdam.