In dit artikel zullen we de impact onderzoeken die Persistence of Time heeft gehad op verschillende aspecten van de hedendaagse samenleving. Sinds zijn verschijning heeft Persistence of Time op verschillende gebieden tot debatten, controverses en belangrijke veranderingen geleid. Door middel van gedetailleerde analyse zullen we onderzoeken hoe Persistence of Time de politiek, economie, cultuur, technologie en andere belangrijke aspecten van ons dagelijks leven heeft beïnvloed. Daarnaast zullen we ons verdiepen in het verleden, het heden en de toekomst van Persistence of Time, om de evolutie en de betekenis ervan in de huidige context beter te begrijpen. Dit artikel heeft tot doel een alomvattende en diepgaande visie op Persistence of Time te bieden, met als doel de lezer een breder en verrijkend begrip van dit fenomeen te bieden.
Persistence of Time | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Album van Anthrax | |||||||
Uitgebracht | 1 september (in sommige landen eind augustus) 1990 | ||||||
Genre | Thrashmetal | ||||||
Duur | 59:04 | ||||||
Label(s) | Megaforce Records | ||||||
Producent(en) | Anthrax, Mark Dodson | ||||||
Chronologie | |||||||
| |||||||
(en) Allmusic-pagina (en) Discogs-pagina (en) MusicBrainz-pagina | |||||||
|
Persistence of Time is het vijfde (full length) studioalbum van de Amerikaanse band Anthrax en tevens het laatste studioalbum met Joey Belladonna als zanger tot 2011. Het kwam uit op 1 september 1990. Anthrax slaat hier een andere weg in en het album begint met vier relatief lange songs,[1] met wat tragere en loggere klanken, wat bij thrashmetal vaak geliefd is, waarna er vooral snelle korte songs volgen, zoals Got the Time, een cover van Joe Jackson.[1]
De toer in 1990, die ook Nederland aandeed, was niet zonder succes. Anthrax speelde als special guest van Iron Maiden en speelde op het concert in de Groenoordhallen in Leiden op 2 november 1990 enkele toegiften voor het enthousiaste publiek. In de middag voor het concert speelde Anthrax als mediastunt in een garage in Hoofddorp. Met dit album nam Anthrax grotendeels afscheid van de verentooien, bermudashorts in heavymetalstijl en dergelijke, waarin opgetreden werd, ook waren er vrijwel geen komische nummers op het nieuwe album. Het album is niet het allerhardste van Anthrax, maar klinkt volwassen, net als de nummers zeggen "de tijd tikt door, wordt volwassen".[1]