Poggio Bracciolini

Dit artikel gaat in op het onderwerp Poggio Bracciolini, dat in de huidige samenleving het onderwerp van belangstelling en debat is geweest. Poggio Bracciolini heeft de nieuwsgierigheid gewekt en is het onderwerp geweest van studie en onderzoek door verschillende experts en specialisten op dit gebied. Door de geschiedenis heen heeft Poggio Bracciolini een relevante rol gespeeld in verschillende contexten en tegenstrijdige meningen gegenereerd, wat heeft bijgedragen aan het verrijken van het debat rond dit onderwerp. Met als doel een alomvattende en bijgewerkte visie op Poggio Bracciolini te bieden, zullen de verschillende facetten ervan, de impact ervan op de samenleving en de toekomstperspectieven die met betrekking tot dit onderwerp worden voorzien, worden geanalyseerd.

Poggio Bracciolini
Poggio Bracciolini.
Poggio Bracciolini.[1]
Algemene informatie
Volledige naam Gianfrancesco Poggio Bracciolini
Geboren 11 februari 1380[2]
Geboorteplaats Terranuova Bracciolini
Overleden 30 oktober 1459
Overlijdensplaats Florence
Geboorteland Italië
Beroep geleerde, schrijver
Werk
Stroming Renaissancehumanisme
Bekende werken Het pauselijk leugenpaleis. Amusante anekdoten uit de 15e eeuw
Portaal  Portaalicoon   Literatuur

(Gianfrancesco) Poggio Bracciolini (Terranuova Bracciolini, 11 februari 1380[2] – Florence, 30 oktober 1459) was een Italiaans geleerde, schrijver en humanist. Hij was secretaris van zeven pausen en voerde een beroemd dispuut met Lorenzo Valla over het toepassen van de humanistische methode op religieuze teksten.

Bracciolini herontdekte een groot aantal klassieke Latijnse teksten, die min of meer vergeten in Duitse, Zwitserse en Franse kloosterbibliotheken stonden. Zijn vondst van een complete Vitruvius (1414) transformeerde de architectuurwereld. Intellectueel nog ingrijpender was het opduikelen van Lucretius' De rerum natura (1417). Bracciolini verspreidde kopieën van deze manuscripten in het Italië van zijn tijd.

Invloed op lettertypes

Ook verzamelde Bracciolini antieke inscripties, die hij samengebundeld publiceerde. Dankzij deze inscripties konden humanisten als Bracciolini zelf gemakkelijker antieke monumenten identificeren en dateren. Ook hielpen ze wetenschappers om Latijnse woorden volgens de spelling van de Oudheid te spellen. Bracciolini zelf raakte dermate geïnspireerd door inscripties uit de tijd van Augustus dat hij een nieuw majuskelschrift, de littera antiqua, ontwikkelde. Dit had veel doorwerking. Door de uitvinding van de drukpers raakte dit 'lettertype' net als andere op epigrafie gebaseerde letters al snel bekend. Drukkers in heel Europa imiteerden in de decennia nadien in navolging van Bracciolini antieke letters en gebruikten deze bij de uitgaven van antieke teksten. Deze lettertypes werden tezamen bekend als romein. Beroemd werd onder meer een uitgave van Eusebius' De praeparatione evangelica uit 1470 van Nicolas Jenson, met letters die duidelijk van antieke inscripties afgeleid waren. Bracciolini's streven naar een moderne lettervorm gebaseerd op de Oudheid leidde uiteindelijk via navolgers tot veel gebruikte lettertypes als Garamond, Baskerville en Times New Roman.

Poggio Bracciolini Fiorentino, Facezie, Carabba, 1911

Publicaties

  • De avaritia, 1428-29
  • Sylloge, 1430
  • An seni sit uxor ducenda, 1436
  • De infelicitate principum, 1440
  • De nobilitate, 1440
  • De varietate fortunae, 1447
  • Contra hypocritas, 1448
  • Historia disceptativa convivialis, 3 dln., 1450
  • De miseria humanae conditionis, 1455
  • Liber facetiarum, 1470

In Nederlandse vertaling

Een selectie uit de postuum verschenen grappenverzameling, die Bracciolini schreef in de periode 1438-52, is overgezet in het Nederlands:

  • Het pauselijk leugenpaleis. Amusante anekdoten uit de 15e eeuw, vert. Patrick De Rynck, 2003, ISBN 9789076895772 (tweetalige editie)

Literatuur

  • Greenblatt, Stephen (2012) The Swerve: How the Renaissance Began (Londen: Vintage Books) ISBN 9780099572442