Progressieve rock

Progressieve rock of progrock (soms kortweg prog en soms ook symfonische rock genoemd) is een vorm van rockgeoriënteerde muziek die opkwam in de late jaren zestig en haar hoogtepunt bereikte in de jaren zeventig en tachtig. Progressieve rock kent in vergelijking met andere populaire muziek complexere composities en langere nummers. De muziek wordt gekenmerkt door lang uitgesponnen nummers vol tempo- en themawisselingen.

Geschiedenis

Voorlopers

De voorlopers van progressieve rock (ook wel art rock genoemd) waren psychedelische rock en de muzikale experimenten van verschillende bands en van Frank Zappa. De stijl kwam op in de jaren zestig nadat in 1966 The Beach Boys met het album Pet Sounds en The Beatles met Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band de popmuziek in een nieuwe richting hadden gebracht, waarin meer plaats was voor experiment en vernieuwing. Bands als Procol Harum en The Moody Blues verwerkten daarna elementen uit de klassieke muziek in hun werk.

Klassieke progressieve rock

De klassieke progressieve rock zelf ontwikkelt zich vanaf 1969 eerst voornamelijk in Engeland, en bereikt een hoogtepunt in de jaren zeventig met als belangrijkste bands Pink Floyd, Soft Machine, King Crimson, Emerson, Lake & Palmer, Genesis, Gentle Giant, Jethro Tull, Van der Graaf Generator, Rush, Yes en Caravan.

De muziek werd in het begin als vernieuwend opgevat en was een logisch vervolg op eerdere experimenten met invloeden uit de klassieke muziek en de jazz. De virtuositeit van de muzikanten, velen hadden een voltooide opleiding in de klassieke muziek, stond borg voor complexe muziekstukken en bij de uitvoering van de muziek werden theatrale effecten niet geschuwd. Emerson, Lake & Palmer vuurden een kanon af tijdens hun live shows, Gentle Giant gebruikte meer dan 30 verschillende instrumenten tijdens een show, en Jethro Tull bracht het album Thick as a Brick uit in een krant, waarbij het volgens de band zelf meer tijd zou hebben gekost om de krant te maken dan het album zelf.

Naarmate de jaren zeventig vorderden, verloor de progressieve rock steeds meer aan invloed. Bands bestonden vaak weliswaar uit geschoolde en vaardige muzikanten, maar in 1977 zorgde de punk voor een omwenteling en verschoof de waardering en de smaak van een groot deel van het publiek naar de rauwere en expressievere, primaire 3-akkoorden rock.

Rond 1980 was het genre op sterven na dood. Slechts enkele bands bleven doorgaan, anderen wijzigden hun muzikale koers. De bands bleven succesvol voor het trouwe publiek.

Neo-prog

Een opleving van de stijl volgde enkele jaren later, met bands als Marillion en IQ. Van een progressieve stijl was nu geen sprake meer doordat veel bands die tot deze Neo-prog behoorden sterk teruggrepen op de muziek van oorspronkelijke bands zoals Genesis.

Hoewel in de jaren tachtig en negentig veel van de oude bands een comeback maakten, is progrock voor een beperkte groep liefhebbers. De stijl oefent weinig invloed meer uit op de rest van de muziekwereld.

Retro-prog

In de jaren negentig leefde de progressieve rock in artistieke zin weer op met bands als Porcupine Tree, The Flower Kings, Spock's Beard / Neal Morse en TransAtlantic. Medio jaren negentig werd ook progressieve metal – progrock met heavymetalinvloeden – meer populair. Bands als het Nederlandse Ayreon, met zijn symfonische spacy rockopera's, het Amerikaanse Tool, met hun duistere cryptische teksten, en het Amerikaanse Dream Theater, met hun virtuositeit, zorgden voor een opleving van het genre. Het Nederlandstalige muziektijdschrift iO Pages is al meer dan 25 jaar een autoriteit voor recensies in dit genre.

Kenmerken

Er zijn aspecten in de progressieve rockmuziek die kenmerkend zijn voor het genre. Niet elke band zal al deze aspecten hebben, en de lijst is ook onvolledig, maar ze komen wel opvallend vaak voor.

Gerelateerd aan de lange composities zijn de zogenaamde suites – stukken die zijn opgebouwd uit kortere delen, vaak met elk hun eigen titel. De hechtheid in de muzikale relaties tussen deze delen is zeer verscheiden. Soms bestaan er nauwelijks muzikale relaties tussen de delen, en werden de delen samengesteld voor het vertellen van een verhaal of voor sfeerverandering. In andere gevallen volgt de componist een klassieke benadering, met hoge eisen aan interne relaties. Deze delen worden soms hoe dan ook als aparte nummers gebruikt in liveoptredens. Yes' Close to the Edge is opgebouwd uit vier stukken, Rush' Hemispheres uit zeven, Caravans Nine Feet Underground uit acht en Pink Floyd's Shine On You Crazy Diamond en Renaissances Scheherazade uit negen. Jethro Tulls A Passion Play bestaat tekstmatig uit vier stukken; muzikaal uit 15. Veel progrockbands willen met hun teksten commentaar geven op de maatschappij, maar zijn zelden direct politiek. Wel willen ze mensen vaak meer laten nadenken over allerhande thema's. Genesis' Selling England By The Pound is een thema over commercialisme versus naturalisme, Emerson, Lake & Palmer's Brain Salad Surgery gaat over de gevaren van het vervangen van de mens door machines. Jethro Tull's Aqualung geeft kritiek op georganiseerde religies, met name het instituut kerk. Overigens kwam het gebruik van orkesten en koren minder voor in de progrock van de jaren zestig en zeventig dan gedacht. Vaak werden deze geluiden elektronisch nagebootst door middel van bijvoorbeeld een mellotron. Ook komen in de progrock redelijk veel multi-instrumentalisten voor als Ian Anderson, Mike Oldfield en Neal Morse.

Landen van herkomst

Progressieve rock is vooral een Europese aangelegenheid, in Amerika is progrock meer vermengd met hardrock.

Subgenres, aanliggende genres en bijbehorende bands

Binnen de klassieke progressieve rock worden vaak nog de verscheidene subgenres of verwante genres beschouwd, zoals:

Sommige artiesten gingen in hun carrière meer bij een ander genre aanleunen, of definieerden een nieuw genre. Enkele van de krautrockgroepen zoals Tangerine Dream en Kraftwerk gaven bijvoorbeeld een aanzet tot elektronische muziek, Cluster kan ambient genoemd worden. Verschillende artiesten en groepen, zoals Gong op het eind van de jaren zeventig of Bill Bruford op zijn solowerk, hadden heel wat muziek met jazzinvloeden, en worden vaak bij de jazzrock of fusion genoemd.

· · Sjabloon bewerken Rock
Genres:acid rock · alternative dance · alternatieve rock · AOR · artrock · beatmuziek · bluesrock · britpop · Britse invasie · Canterbury-scene · christelijke rock · classic rock · collegerock · comedyrock · countryrock · dreampop · Duitse rock · elektronische rock · experimentele rock · folkrock · funkrock · geekrock · garagerock · glamrock · gothic rock · grunge · hardrock · heavy metal · indie · indorock · industrial rock · instrumentale rock · janglepop · jazzrock · krautrock · Latin rock · mathrock · merseybeat · nederbiet · new wave · noiserock · poprock · postgrunge · postrock · postpunk · postpunkrevival · powerpop · progressieve rock · protopunk · psychedelische rock · punkrock · raprock · rockabilly · rock-'n-roll · rootsrock · Russische rock · shockrock · shoegaze · softrock · southern rock · spacerock · stonerrock · surfrock · symfonische rock · Wagneriaanse rock
Overig:rockgenres (lijst) · Categorie:Rock · Portaal:Rock
· · Sjabloon bewerken Experimentele muziek
aleatorische muziek · ambient · bruïtisme · elektroakoestische muziek · freejazz · musique concrète · noise · onkyo · soundscape · sound art
Experimentele rock:artrock · artpunk · indie · lo-fi · krautrock · mathrock · noiserock · postrock · postpunk · postpunkrevival · progressieve rock · protopunk · psychedelische rock · New Weird America · no wave · shoegaze · ultra
Alternatieve speltechnieken:3rd bridge · audiofeedback · circuit bending · drone · experimenteel muziekinstrument · geprepareerde gitaar · geprepareerde piano · scordatura · scratchen