Regio's van Italië

In de wereld van vandaag is Regio's van Italië een kwestie die steeds relevanter is geworden in de samenleving. Sinds zijn opkomst heeft het een impact gehad op verschillende aspecten van het dagelijks leven, waardoor debatten, controverses en belangrijke transformaties zijn ontstaan. De invloed ervan strekt zich uit tot verschillende gebieden, van politiek tot cultureel, en is erin geslaagd de aandacht van zowel experts als burgers te trekken. Gezien de diversiteit aan meningen en perspectieven is het van cruciaal belang om de rol die Regio's van Italië momenteel speelt, en de mogelijke toekomstige implicaties ervan, gedetailleerd en kritisch te analyseren. Daarom stellen we in dit artikel voor om de verschillende aspecten die verband houden met Regio's van Italië uitvoerig en objectief te onderzoeken, om een ​​alomvattende visie te bieden die ons in staat stelt het belang en de impact ervan op de hedendaagse samenleving te begrijpen.

Italië is onderverdeeld in twintig regio's (Italiaans: regioni).

De regionale organen

Elke regio heeft een parlement ("consiglio regionale", regionale raad), dat om de vijf jaar gekozen wordt. Dit parlement is bevoegd tot regionale wetgeving. Het regionale bestuur ("giunta regionale", regionaal bestuur) wordt door de president van de regio geleid. De president wordt rechtstreeks in algemene verkiezingen gekozen. Als hij terugtreedt moeten nieuwe verkiezingen uitgeroepen worden.

De typologie van regio's

Er bestaan twee soorten van regio's: met normaal statuut en met speciaal statuut. Het statuut (niet met status te verwisselen) is de regionale grondwet.

De regio's met normaal statuut

Vijftien regio's hebben een normaal statuut. Na een hervorming van de Italiaanse grondwet in 2001 hebben deze regio's meer gezag, maar ze hebben (nog) geen financiële autonomie. De regio's met normaal statuut bestaan sinds de jaren zeventig van de 20ste eeuw.

De regio's met speciaal statuut

De vijf regio's met speciaal statuut hebben een grote autonomie, die door een speciale staatswet gewaarborgd wordt. Deze regio´s worden autonome regio´s genoemd. Tussen 60 en 100% van alle lasten komen die regio's toe. De redenen voor de autonomie zijn verschillend: in het geval van de eilanden Sicilië en Sardinië de geografische isolatie en het separatisme; in het Aostadal de Franstalige, in Trentino-Zuid-Tirol de Duitstalige minderheid. De genoemde regio's werden in 1948 opgericht. Friuli-Venezia Giulia werd in 1963 opgericht, de meerderheid van de bevolking spreekt Friulisch en in het oosten is er een Sloveense minderheid in Italië.

Na een hervorming in 1972 kregen in de regio Trentino-Zuid-Tirol de beide provincies Trentino (Italiaanstalig) en Zuid-Tirol (overwegend Duitstalig) de status van autonome provincie en namen de meeste bevoegdheden van de regio over.

De regionale onderverdeling

De regio's zijn op hun beurt in provincies en gemeenten verdeeld (alleen het Aostadal heeft geen provincies). Op dit moment zijn er 109 provincies en meer dan 8100 gemeenten.

De lijst van de 20 Italiaanse regio's

Regio's van Italië
# Regio Hoofdstad Opp. (km²) Inw. (2023)[1]
1 Abruzzen L'Aquila 10.793 1.268.439
2 Apulië Bari 19.364 3.891.359
3 Basilicata Potenza 9992 591.338
4 Calabrië Catanzaro 15.083 1.836.276
5 Campania Napels 13.592 5.580.567
6 Emilia-Romagna Bologna 22.122 4.427.932
7 Friuli-Venezia Giulia Triëst 7712 1.191.671
8 Lazio Rome 17.210 5.702.937
9 Ligurië Genua 5421 1.501.072
10 Lombardije Milaan 23.861 9.957.337
11 Marche Ancona 9695 1.478.833
12 Molise Campobasso 4438 289.229
13 Piëmont Turijn 25.398 4.234.634
14 Sardinië Cagliari 24.090 1.570.734
15 Sicilië Palermo 25.701 4.790.298
16 Trentino-Zuid-Tirol Trente 13.599 1.075.920
17 Toscane Florence 22.990 3.647.610
18 Umbrië Perugia 8454 852.313
19 Aostadal Aosta 3266 122.723
20 Veneto Venetië 18.390 4.834.550

Zie ook

Bronnen

  1. ↑ Istat - Demografia in Cifre