In de wereld van vandaag is Sebastiaankerk (Bierum) een onderwerp van grote relevantie en interesse voor een grote verscheidenheid aan mensen. Of het nu vanwege de impact op de samenleving, de historische relevantie of het belang ervan vandaag de dag is, Sebastiaankerk (Bierum) is een onderwerp geworden dat niemand onverschillig laat. Vanaf zijn oorsprong tot zijn invloed vandaag de dag is Sebastiaankerk (Bierum) het onderwerp geweest van diepgaande analyse door experts in verschillende disciplines, die proberen de aard en de impact ervan op verschillende gebieden beter te begrijpen. In dit artikel zullen we enkele van de meest relevante facetten van Sebastiaankerk (Bierum) en het belang ervan in de wereld van vandaag onderzoeken.
Sebastiaankerk | ||||
---|---|---|---|---|
![]() | ||||
De Sebastiaankerk van Bierum
| ||||
Plaats | Bierum | |||
Coördinaten | 53° 23′ NB, 6° 52′ OL | |||
Monumentnummer | 9465 | |||
Afbeeldingen | ||||
![]() | ||||
Interieur
| ||||
Officiële website | ||||
|
De Sebastiaankerk is een romanogotisch kerkgebouw in het dorp Bierum in de Nederlandse gemeente Eemsdelta. De kerk staat op een wierde en werd gebouwd in de 13e en 14e eeuw.
De kerk valt op door de grote steunbeer, die tegen de torenwand is gebouwd om verzakking te voorkomen. De Sebastiaankerk bezit als enige kerk in Groningen een compleet (gereduceerd) westwerk. Compleet wil in dit verband zeggen dat de toren met zijn zijvleugels een afzonderlijk bouwelement vormt waarvan de zijmuren aansluiten op het schip. Op de verdieping bevindt zich een kapel.
De kerk valt volgens Plas&Plas in de overgangsperiode van romaans naar romanogotisch, waarbij de buitenkant vooral romaans is en het interieur romanogotisch.[1]
In de kerk zijn enkele opvallende schilderingen te zien, onder meer:
In het interieur bevindt zich een doopvont van Bentheimer zandsteen uit de 13e eeuw, die oorspronkelijk in de later afgebroken kerk van Toornwerd stond. De preekstoel dateert uit 1650 en werd na aanpassingen in 1950 in het koor geplaatst. De beide herenbanken dateren uit de 18e eeuw. Een van de herenbanken draagt de wapens van de bewoners van de borg Luinga. Een piscina is nog compleet aanwezig. De kerk is in het bezit van twee rouwborden. Het grootste rouwbord - voor Warmolt van Maneil (†1765) - hangt aan de noordwand.
Het kerkorgel is in 1792 vervaardigd door de orgelbouwers Heinrich Hermann Freytag en Frans Casper Snitger. Het werd geschonken door baron C. van Maneil en zijn vrouw J.P. Alberda van Bloemersma, bewoners van de borg Luinga die tot 1825 vlak achter de kerk stond.[2] Het orgel werd na de Tweede Wereldoorlog gerestaureerd door Mense Ruiter.
De kerk, die in de Tweede Wereldoorlog veel te lijden had onder het oorlogsgeweld, is in de jaren na de bevrijding gerestaureerd. De kerk is erkend als een rijksmonument.
Voetnoten
Overige bronnen