Tendensroman
In dit artikel zullen we het onderwerp Tendensroman vanuit verschillende perspectieven onderzoeken, waarbij we de historische, culturele, sociale en emotionele implicaties ervan behandelen. Tendensroman is tegenwoordig een onderwerp dat van groot belang is en dat op verschillende gebieden belangstelling en debat heeft gewekt. In het hele artikel zullen we de verschillende aspecten van Tendensroman analyseren, waarbij we dieper ingaan op de betekenis, impact en mogelijke oplossingen ervan. Via een multidisciplinaire aanpak proberen we een alomvattend overzicht te bieden waarmee de lezer de complexiteit en het belang van Tendensroman in de hedendaagse context kan begrijpen.
De tendensroman behoort tot de tendensliteratuur en is een maatschappelijk geëngageerde variant van de psychologische roman die draait om het uitbeelden van het geestesleven van de hoofdpersoon. Tegelijkertijd wordt er echter een overtuiging gepropageerd of bekritiseerd of een maatschappelijke mistoestand aan de kaak gesteld. Het bekendste Nederlandstalige voorbeeld is de Max Havelaar van Multatuli.
Ook teksten die benoemd worden als didactische literatuur, moralistische literatuur, sociale literatuur, politieke literatuur en propagandaliteratuur kunnen worden beschouwd als vormen van tendensliteratuur.[1]
Voorbeelden
- Multatuli: Max Havelaar, 1860
- Victor Hugo: Les Misérables, 1862
- Cécile de Jong van Beek en Donk: Hilda van Suylenburg, 1897
- M.J.J. Exler: Levensleed, 1911
- Aldous Huxley: Brave new world, 1932
- Theun de Vries: Sla de wolven, herder, 1946
- George Orwell: 1984, 1948
- Leon Uris: Exodus, 1955
- Aldous Huxley: Island, 1962
- Dimitri Verhulst: Problemski Hotel, 2003
- Splinter Chabot: Confettiregen, 2020
- ↑ Lemma Tendensliteratuur in het Algemeen Letterkundig Lexicon, G.J. van Bork, D. Delabastita, H. van Gorp, P.J. Verkruijsse en G.J. Vis, 2012, geraadpleegd op 16 augustus 2021.
· 
· 