In de wereld van vandaag is Valère Dupont een onderwerp dat de aandacht heeft getrokken van mensen van alle leeftijden en interesses. Van academici en vakdeskundigen tot degenen die eenvoudigweg op zoek zijn naar algemene informatie: Valère Dupont is een cruciaal referentiepunt geworden in de moderne cultuur. Met zijn impact op verschillende aspecten van de samenleving heeft Valère Dupont debatten, discussies en reflecties gegenereerd die proberen de relevantie ervan in de huidige context te begrijpen. In dit artikel zullen we de verschillende invalshoeken van Valère Dupont verkennen, van zijn oorsprong tot zijn evolutie, om licht te werpen op een van de meest relevante onderwerpen van vandaag.
Valère Dupont | ||||
---|---|---|---|---|
Persoonsgegevens | ||||
Volledige naam | Valère Raymond Dupont | |||
Geboren | Kortrijk, 24 maart 1851 | |||
Overleden | Kortrijk, 1935 | |||
Geboorteland | ![]() | |||
Beroep(en) | beeldhouwer | |||
|
Valère Raymond Dupont (Kortrijk, 24 maart 1851 – aldaar, 1935) was een Belgisch beeldhouwer.[1]
Valère Dupont was een zoon van timmerman Gabriel François Dupont en Virginie Prenier.[2] Hij werd opgeleid aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Kortrijk, als leerling van Constant Devreese. Hij vervolgde zijn studie aan de Academie van Antwerpen, waar hij meerdere prijzen won. Na zijn opleiding vestigde hij zich weer in Kortrijk.
Dupont maakte onder meer decoratief beeldhouwwerk voor woonhuizen en overheidsgebouwen en houten en stenen heiligenbeelden. Een van zijn opdrachtgevers was Clementia Hiers, grootjuffrouw van het begijnhof van Kortrijk. In 1891 maakte hij voor haar een standbeeld van de stichteres Johanna van Constantinopel, die -naar men meende- 650 jaar eerder het begijnhof had gesticht. In 1897-1898 voerde hij in opdracht Hiers de restauratie uit van de grote zaal (1897) en het groothuis (1898) van het complex. Bij de restauratie werden de oude kaleilagen van de gevels verwijderd en werden ze geschilderd in imitatiebaksteen- en natuursteen. Een gedenksteen in de achtergevel, met de namen van Hiers en Dupont, herinnert aan de restauratie. Hij maakte ook het beeld van Onze-Lieve-Vrouw boven de entree van de grote zaal. Ten slotte maakte hij voor Hiers een gepolychromeerd houten beeld van de heilige Eligius, dat kort na haar overlijden werd overgedragen aan de Sint-Maartenskerk in Kortrijk.[3]
Dupont dong in 1900 mee naar de opdrachten voor het Groeningemonument en het Jozef Van Dale-monument, die werden gegund aan twee andere leerlingen van Devreese, respectievelijk Godefroid Devreese en Georges Vandevoorde.[4]
Valère Dupont woonde en werkte zijn hele leven in Kortrijk, waar hij in 1935 overleed.