Walter Rudolf Hess

In de wereld van vandaag is Walter Rudolf Hess een relevant onderwerp geworden dat steeds meer mensen willen onderzoeken. Vanaf het ontstaan ​​tot aan de impact ervan op de hedendaagse samenleving heeft Walter Rudolf Hess de aandacht getrokken van zowel academici, onderzoekers als hobbyisten. Met als doel dit fenomeen beter te begrijpen, biedt dit artikel een uitgebreid overzicht van Walter Rudolf Hess, waarbij de vele facetten ervan worden onderzocht en de invloed ervan op verschillende aspecten van het dagelijks leven wordt benadrukt. Door middel van gedetailleerde analyse en multidisciplinaire benaderingen probeert het de lezer een breed en verrijkend perspectief te bieden op var1 en de relevantie ervan in de wereld van vandaag.

Nobelprijswinnaar  Walter Rudolf Hess
17 maart 1881 – 12 augustus 1973
Walter Rudolf Hess
Geboorteland Zwitserland
Geboorteplaats Frauenfeld
Overlijdensplaats Locarno
Nobelprijs Fysiologie of Geneeskunde
Jaar 1949
Reden Voor het in kaart brengen van de verschillende functies van middenhersenen
Gedeeld met António Egas Moniz
Voorganger(s) Paul Hermann Müller
Opvolger(s) Edward Calvin Kendall
Tadeus Reichstein
Philip Showalter Hench
Portaal  Portaalicoon   Geneeskunde

Walter Rudolf Hess (Frauenfeld, 17 maart 1881 – Locarno, 12 augustus 1973) was een Zwitserse fysioloog, die in 1949 de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde won voor het in kaart brengen van de verschillende functies van middenhersenen.[1] Hij deelde de prijs met António Egas Moniz, die de prijs voor een ander onderzoek kreeg.

Biografie

Hess werd geboren in Oost-Zwitserland als zoon van Clemens en Gertrud (Fisscher Saxon) Hess. Van zijn vader, een docent natuurkunde, erfde hij een sterke interesse voor de wetenschap en van zijn moeder een sterke persoonlijkheid. Als student geneeskunde bezocht hij universiteiten in Lausanne, Bern, Berlijn, Kiel en Zürich. Hij behaalde zijn medische diploma aan de Universiteit Zürich in 1906, en volgde daarna een training tot arts en oogarts. In 1908 huwde hij Louise Sandmeyer met wie hij twee kinderen kreeg.

In 1912 verliet hij zijn lucratieve privépraktijk als oogheelkundige en ging zich met onderzoek bezighouden. Zijn voornaamste interesses waren de regulatie van de bloedstroom en de ademhaling. Als extra onderdeel van deze twee onderzoeksgebieden, begon hij de hersenen in kaart te brengen. Hierbij focuste hij zich vooral op het diëncephalon, die de interne organen aanstuurt. In 1949 ontving hij de Nobelprijs voor de ontdekking van de functionele organisatie van de tussenhersenen als coördinator van de inwendige organen.

Van 1917 tot 1951 was hij professor en directeur van het Fysiologisch Instituut aan de Universiteit Zürich.