Wilder Penfield

Uiterlijk naar zijbalk verplaatsen verbergen
Wilder Penfield
Wilder Graves Penfield
Wilder Penfield
Algemene informatie
Land Canada
Geboortedatum 26 januari 1891
Geboorteplaats Spokane
Overlijdensdatum 5 april 1976
Overlijdensplaats Montréal-Nord
Doodsoorzaak maagkanker
Wijze van overlijden natuurlijke dood
Werk
Beroep chirurg, neurowetenschapper, neurochirurg, academisch docent, neuroloog
Werkveld neurochirurgie
Werkgever(s) McGill-universiteit
Studie
School/universiteit Princeton-universiteit, Merton College, Johns Hopkins School of Medicine
Leerling van Harvey Cushing
Promotor Charles Scott Sherrington, Harvey Cushing, Otfrid Foerster
Academische graad doctoraat
Persoonlijk
Talen Engels
Moedertaal Engels
Schrijftaal Engels
Diversen
Lid van Royal Society, Academie van Wetenschappen van de USSR, American Academy of Arts and Sciences, Russische Academie van Wetenschappen, Académie Nationale de Médecine, National Academy of Sciences, Poolse Academie van Wetenschappen
Prijzen en onderscheidingen Order of Merit, Ridder in de Orde van Sint-Michiel en Sint-George, Metgezel van de Orde van Canada, Rhodesbeurs (1914), Fellow of the Royal Society, Guggenheim Fellowship
Nominaties Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde (1953)
De informatie in deze infobox is afkomstig van Wikidata.
U kunt die informatie hier bewerken.

Wilder Graves Penfield, OM, CC, CMG, MD, FRS (Spokane (Washington)), 25 of 26 januari 1891 – Montreal, 5 april 1976) was een in Amerika geboren Canadese neurochirurg.

Neurale stimulatie

Penfield was een origineel onderzoeker die vooral bekendheid kreeg door zijn onderzoek naar hersenfuncties bij ernstige epilepsiepatiënten. Samen met collega Herbert Jasper probeerde hij epileptici te behandelen door hersencellen te vernietigen in gebieden van de hersenen waar de aanvallen ontstonden. Voorafgaande aan de operatie werden onder lokale anesthesie elektroden in de hersenen aangebracht terwijl de patiënten bij bewustzijn waren. Hierdoor konden zij rapporteren wat hun ervaringen waren bij stimulatie van specifieke gebieden in de hersenen en konden operaties ook effectiever worden uitgevoerd.

Dit stelde Penfield in staat functionele kaarten maken van de gebieden in de somatosensibele schors en motorische schors en hun verbindingen met zintuigen en ledematen. Deze kaarten worden nog steeds gebruikt. Bekend is onder andere zijn kaart van de motorische homunculus. Hij ontdekte daarbij tevens dat elektrische stimulatie van de temporale kwab vaak gepaard ging met zeer levendige herinneringen of belevingen van zijn patiënten. Deze ontdekking gaf aanleiding tot de hypothese dat geheugenrepresentaties op specifieke locaties in de hersenen zijn opgeslagen. De methode van hersenstimulatie is later ook toegepast door George Ojemann van de Universiteit van Washington in de V.S.

Literatuur

Externe links