In de wereld van vandaag is Filippo Baldinucci een onderwerp dat op verschillende gebieden steeds relevanter en interessanter is geworden. Zowel op politiek, sociaal en economisch gebied als in het dagelijks leven van mensen heeft Filippo Baldinucci de aandacht getrokken van miljoenen mensen over de hele wereld. Het belang van Filippo Baldinucci wordt weerspiegeld in de diversiteit aan meningen en benaderingen die rond dit onderwerp bestaan, evenals in de constante evolutie en verandering die het in de loop van de tijd ervaart. Daarom is het van cruciaal belang om het begrip van Filippo Baldinucci te verdiepen, de implicaties ervan te analyseren en de verschillende facetten ervan te bespreken. In dit artikel duiken we in de wereld van Filippo Baldinucci, verkennen we de verschillende dimensies ervan en bespreken we de debatten rond dit onderwerp dat vandaag de dag zo relevant is.
Filippo Baldinucci (Florence, 1624 – aldaar, 1 januari 1697) was een Italiaans kunsthistoricus en schilder uit de 17e eeuw die wordt beschouwd als de belangrijkste biograaf van de kunstenaars uit de barokperiode.
Als zoon van een grote Florentijnse familie werd hij opgeleid bij de jezuïeten met de bedoeling een religieuze carrière op te bouwen. Hij zette deze studies evenwel stop om in 1664 bibliothecaris te worden bij de familie de Medici, meer bepaald kardinaal Leopold de Médici, broer van de groothertog. De kardinaal was ook mecenas en Baldinucci adviseerde hem hierbij. Na de dood van de kardinaal werd hij conservator van de groothertogelijke kunstcollectie.
Hij was een goed tekenaar, kopieerde vaak religieuze werken en maakte portretten van familieleden. Zijn ware roeping was evenwel schrijver worden. Hij had de ambitie om de nieuwe Giorgio Vasari te worden door het vervangen en verbeteren van de biografieën van kunstenaars en het aanvullen met Franse en Vlaamse artiesten die door Vasari over het hoofd waren gezien. Zijn belangrijkste werk was Notizie de' professori del disegno da Cimabue in qua.
Baldinucci maakte naam als een van de belangrijkste kunstkenners van Italië en legde ook zelf een verzameling aan. Hij hercatalogiseerde de collectie de Medicis en voegde er tekeningen en schilderijen aan toe. Hij gebruikte nieuwe organisatietechnieken met het doel er de modernste kunstcollectie - van die tijd - van te maken.
Zijn eigen collectie van een duizendtal tekeningen verviel aan de familie Strozzi en werd in 1806 aangekocht door het Louvre.