Napolitaanse School (muziek)
In dit artikel gaan we de spannende wereld van Napolitaanse School (muziek) verkennen. Of u nu een expert op dit gebied bent of gewoon op zoek bent naar informatie over dit onderwerp, hier vindt u alles wat u moet weten. Vanaf de oorsprong tot de huidige impact op de samenleving, via de verschillende perspectieven en meningen over de kwestie, zullen we elk relevant aspect van Napolitaanse School (muziek) diepgaand analyseren. Maak je klaar om jezelf onder te dompelen in een fascinerende reis en ontdek alle geheimen en curiosa rondom Napolitaanse School (muziek).
De Napolitaanse School was een school van operacomponisten tussen ongeveer 1650 en 1750, die in Napels opgeleid of werkzaam waren.
Francesco Provenzale, Alessandro Scarlatti, Nicola Porpora, Francesco Durante, Giovanni Battista Pergolesi, Niccolò Piccinni, Giovanni Paisiello, Domenico Cimarosa en Johann Adolf Hasse behoren tot deze school. Typische stijlkenmerken zijn: scheiding van recitatief en aria, bekorting van het recitatief, het vrijwel uitsluitend gebruik van de da capo-vorm in de aria, de virtuositeit van de solozang, de driedelige Italiaanse of Napolitaanse ouverture (snel–langzaam–snel).
Door de invloed van Pietro Metastasio kwam er na 1720 een scheiding tussen de (ernstige) opera seria (virtuositeit in de aria's; weinig koren) en de (komische) opera buffa (recitativo secco; parlando; ritmische levendigheid). De Napolitaanse stijl breidde zich begin 18de eeuw uit over geheel Europa.
-
Alessandro Scarlatti -
Nicola Porpora -
Francesco Durante -
Giovanni Battista Pergolesi -
Giovanni Paisiello -
Domenico Cimarosa -
Johan Adolf Hasse
