Robert De Niro

Robert De Niro
DeNiro aan de Cannes Film Festival in 2016
Geboren	Robert Anthony De Niro (1943-08-17) Augustus 17, 1943 (leeftijd 79) New York City, VS.
Beroepen	Acteur film producent
jaren actief	1963-heden
Werken	Volle lijst Scorsese werkt samen
Echtgenoten	Diahnne Abbott ​ ​ (m. 1976; div. 1988)​ Grace Hoogtoren ​ ​ (m. 1997; sept. 2018)​
Kinderen	7, inclusief Drena en Raphael
Ouders	Robert de Niro sr. Virginia admiraal
Awards	Volle lijst

Robert Anthony De Niro (/də ˈnroʊ/ də NEER-roh, Italiaans: ; geboren 17 augustus 1943) is een Amerikaanse acteur. Bekend om zijn samenwerkingen met Martin Scorsese, he is considered to be one of the most influential actors of his generation. De Niro is the recipient of verschillende onderscheidingen, waaronder twee Academy Awards, een Golden Globe Award Cecil B. DeMille AwardEn een Screen Actors Guild Life Achievement Award. In 2009 ontving De Niro de Kennedy Center Honor, en verdiende een Presidential Medal of Freedom van de Amerikaanse president Barack Obama in 2016.

De Niro studeerde acteren aan HB Studio, Stella Adler-conservatorium en Lee Strasberg's Acteurs Studio. Zijn eerste samenwerking met Scorsese was met de film uit 1973 Middelbare Straten. De Niro verdiende er twee Academy Awards, een voor Beste mannelijke bijrol voor zijn rol als Vito Corleone in Francis Ford Coppola's The Godfather Deel II (1974) en de andere voor Beste Acteur uitbeelden Jake LaMotta in het drama van Scorsese Raging Bull (1980). Zijn andere Oscar-genomineerde rollen waren voor taxichauffeur (1976) The Deer Hunter (1978) Awakenings (1990) Cape Fear (1991), en Silver Linings Playbook (2012).

Andere opmerkelijke rollen zijn onder meer in 1900 (1976) The King of Comedy (1982) Once Upon a Time in America (1984) Brazilië (1985) The Mission (1986) Goodfellas (1990) Het leven van deze jongen (1993) Mary Shelley's Frankenstein (1994) Warmte (1995) Casino (1995) Jackie Brown (1997) The Good Shepherd (2006) grappenmaker (2019) De Ier (2019), en Moordenaars van de Flower Moon (2023). He directed the film, A Bronx Tale (1993). Zijn komische rollen omvatten Midnight Run (1988) Wag de hond (1997) Analyze This (1999), de Ontmoet de ouders films (2000-2010), de Intern (2015), en De oorlog met opa (2020).

Ook bekend om zijn televisierollen, geportretteerd door De Niro Bernie Madoff functie in het HBO film The Wizard of Lies (2017), het verdienen van een Primetime Emmy Award voor beste hoofdrolspeler in een beperkte serie of film voordracht. Hij ontving nog meer Emmy Award-nominaties voor het produceren van de Netflix beperkte serie Wanneer zij ons zien (2019), en voor het uitbeelden Robert Mueller on Saturday Night Live.

De Niro en producent Jane Rosenthal richtte het film- en televisieproductiebedrijf op TriBeCa-producties in 1989, die naast zijn eigen films verschillende films heeft geproduceerd. Ook met Rosenthal richtte hij de Tribeca Film Festival in 2002. Zes van De Niro's films zijn opgenomen in de Nationaal filmregister van de Verenigde Staten Door de Library of Congress als "cultureel, historisch of esthetisch significant".

Vroege leven

Robert Anthony De Niro werd geboren in de Manhattan deelgemeente New York City op 17 augustus 1943, het enige kind van schilders Virginia admiraal en Robert de Niro sr. Zijn vader was van Ierse en Italiaanse afkomst, terwijl zijn moeder Nederlandse, Engelse, Franse en Duitse afkomst had. Zijn ouders, die elkaar hadden leren kennen op de schilderlessen van Hans Hofmann in Provinciestad, Massachusetts, gescheiden toen hij twee jaar oud was nadat zijn vader had aangekondigd dat hij homo was. Hij werd opgevoed door zijn moeder in de Greenwich Village en Klein Italië buurten van Manhattan. Zijn vader woonde in de buurt en bleef tijdens zijn jeugd dicht bij De Niro. Bijgenaamd "Bobby Milk" vanwege zijn bleke huidskleur, raakte De Niro bevriend met veel straatkinderen in Little Italy, tot grote afkeuring van zijn vader. Sommigen zijn echter zijn levenslange vrienden gebleven. Zijn moeder is opgevoed Presbyteriaan maar werd een atheïst als volwassene, terwijl zijn vader een vervallen katholiek sinds de leeftijd van 12. Tegen de wens van zijn ouders in lieten zijn grootouders De Niro in het geheim dopen Katholieke Kerk terwijl hij bij hen logeerde tijdens de scheiding van zijn ouders.

De Niro was aanwezig PS 41, een openbare basisschool in Manhattan, tot en met de zesde klas. Hij begon acteerlessen aan de Dramatische werkplaats en maakte zijn toneeldebuut op school op 10-jarige leeftijd, toen hij de Laffe leeuw in The Wizard of Oz. Later ging hij naar Elisabeth Irwin High School, de bovenbouw van de Klein Rood Schoolgebouw, voor het zevende en achtste leerjaar. Hij werd toen toegelaten tot de Hogeschool voor muziek en kunst voor de negende klas, maar volgde slechts een korte tijd voordat hij overstapte naar een openbare middelbare school: IS 71, Charles Evans Hughes Junior High School. De Niro ging naar de middelbare school in McBurney-school en later, Rhodos voorbereidende school. Hij vond optreden een manier om zijn verlegenheid te verlichten en raakte gefascineerd door cinema, dus stopte hij op 16-jarige leeftijd met de middelbare school om te gaan acteren. Later zei hij: "Toen ik ongeveer 18 was, keek ik naar een tv-programma en ik zei: 'Als deze acteurs er de kost mee verdienen, en ze zijn niet echt zo goed, kan ik niet slechter doen dan hen.'" Hij studeerde acteren aan HB Studio en Lee Strasberg's Actors Studio. De Niro studeerde ook bij Stella Adler, van het Stella Adler Conservatorium, waar hij werd blootgesteld aan de technieken van de Stanislavski-systeem. Als jonge acteur liet De Niro zich inspireren door het werk van Marlon Brando, Montgomery Clift, James Dean, Greta Garbo, Geraldine Pagina en Kim Stanley.

Carrière

1963–1973: vroege rollen en doorbraak

De Niro's had kleine filmrollen in Ontmoeting, Drie kamers in Manhattan (beide uitgebracht in 1965) en Les Jeunes Loups (1968). Kort daarna kreeg De Niro een grote rol in Groeten (1968), een satirisch film over mannen die de Oorlog in Vietnam ontwerp. De film was de eerste van een reeks vroege samenwerkingen tussen De Niro en regisseur Brian De Palma. Een jaar later verscheen De Niro in het drama Het lied van Sam waarin hij een filmmaker uit New York City portretteert. Ook in 1969 verscheen hij in de komedie van De Palma The Wedding Party; hoewel het in 1963 werd gefilmd, werd het zes jaar lang niet uitgebracht. De Niro, die toen nog onbekend was, kreeg een lovende recensie van The New York Times' Howard Thompson: "Deze kluchtige komedie, ingetogen geproduceerd door een drietal jonge mensen en met enkele onbekende gezichten, is erg leuk".

Hij verscheen toen binnen Roger Corman's low-budget misdaaddrama Bloody Mama (1970), een losse bewerking van Maar Barker's leven, die de moeder was van vier Amerikaanse criminelen, van wie De Niro er één portretteerde: Lloyd Barker. Thompson prees de film en vond dat de cast "prima optredens" gaf. Vervolgens speelde De Niro in de komedie van De Palma Hola mama! (1970), een vervolg op Groeten. Schrijven voor The New Yorker, Richard Brody meende dat De Niro "losgeslagen spontaniteit brengt" in zijn karakter. Hij had ook een kleine rol in Jennifer in mijn gedachten (1971) en in Ivan Passer's Geboren om te winnen (1971). Zijn laatste filmoptreden van 1971 was in De bende die niet recht kon schieten, een misdaadkomedie gebaseerd op de roman uit 1969 by Jimmy Breslin.

In 1972 speelde De Niro in twee optredens bij Het Amerikaanse Place Theater, geregisseerd door Charles Maryan. Daarna keerde hij terug naar het grote scherm met Bang the Drum Slowly (1973), waarin hij de hoofdrol speelde als Bruce Pearson, een Major League Baseball speler met Hodgkin ziekte. Zijn co-sterren waren Michael Moriarty en vincent gardenia. Aangepast uit 1956 roman met dezelfde naam by Mark Harris, kreeg de film lovende kritieken en hielp De Niro verdere erkenning te krijgen. The Hollywood Reporter schreef: "De Niro bewijst met deze uitvoering dat hij een van de beste en meest sympathieke jonge personage-acteurs in films is". Verscheidenheid Alex Belth van het tijdschrift nam ook nota van De Niro's "ontroerende" vertolking, terwijl Gardenia werd genomineerd voor een Academy Award voor beste mannelijke bijrol. Harris schreef later over De Niro: "Hij leerde alleen zoveel honkbal als hij nodig had voor zijn rol. Ik betwijfel of hij ooit nog een honkbal wilde aanraken".

In 1973 begon De Niro samen te werken met Martin Scorsese toen hij in de misdaadfilm verscheen Middelbare Straten (1973), met in de hoofdrol Harvey Keitel. Hoewel De Niro een keuze uit verschillende rollen kreeg aangeboden, wilde Scorsese dat De Niro "Johnny Boy" Civello zou spelen, een kleine crimineel die zich een weg baant naar een lokale gepeupel. Terwijl De Niro en Keitel de vrijheid kregen om bepaalde scènes te improviseren, herinnert assistent-regisseur Ron Satlof zich dat De Niro "buitengewoon serieus was, buitengewoon betrokken bij zijn rol en voorbereiding", en geïsoleerd raakte van de rest van de cast en crew. Middelbare Straten debuteerde op de Cannes Film Festival, gevolgd door de New York Film Festival vijf maanden later, tot een over het algemeen warme reactie. Film recensent Roger Ebert vond De Niro een "wonderbaarlijke prestatie, gevuld met urgentie en rusteloze wanhoop". Pauline Kael of The New York Times was evenzeer onder de indruk van De Niro, die schreef dat hij 'een bravoure-acteur is, en degenen die hem alleen hebben geregistreerd als de grijnzende, tabakkauwende sukkel van dat stuk onbeholpen eigenzinnigheid Bang the Drum Slowly zal niet voorbereid zijn op zijn wisselvallige prestaties. De Niro doet zoiets als wat Dustin Hoffman deed binnen Midnight Cowboy, maar wilder; deze jongen handelt niet alleen - hij gaat de lucht in". In 1997, Middelbare Straten werd geselecteerd voor bewaring in de VS National Film Registry Door de Library of Congress als zijnde "cultureel, historisch of esthetisch significant".

1974–1980: Scorsese-samenwerking en bijval

De Niro speelde daarin een centrale rol Francis Ford Coppola's misdaad epic The Godfather Deel II (1974), het spelen van de jongeren Vito Corleone. De Niro had eerder auditie gedaan voor de eerste aflevering, The Godfather (1972), maar stopte met het project om te gaan doen De bende die niet recht kon schieten. Coppola, die zich hem herinnerde, gaf De Niro een rol in Part II gebruiken. Om zijn karakter uit te beelden, sprak De Niro voornamelijk in meerdere Siciliaans dialecten, hoewel hij een paar regels in het Engels afleverde. De film was een commercieel succes en bracht $ 48 miljoen op aan de wereldwijde kassa. The Godfather Deel II ontving elf nominaties op de 47th Academy Awards, zes overwinningen, waaronder één voor De Niro as Beste mannelijke bijrol. Het was De Niro's eerste Academy-overwinning; Coppola nam de prijs namens hem in ontvangst aangezien hij de ceremonie niet bijwoonde. DeNiro en Marlon Brando, die de oudere Vito Corleone speelde in de eerste film, was het eerste paar acteurs dat Academy Awards won voor het uitbeelden van hetzelfde fictieve personage.

Na het werken met Scorsese in Middelbare Straten, werkte De Niro opnieuw met hem samen voor het psychologische drama taxichauffeur (1976). Het speelt zich af in het gruizige en moreel failliete New York City na de Oorlog in Vietnam, de film vertelt het verhaal van Travis Bickle, een eenzame taxichauffeur die in waanzin vervalt. Ter voorbereiding op de rol bracht De Niro tijd door met leden van een Amerikaanse legerbasis om hun vaardigheden te leren Midwestern accent en maniertjes. Hij verloor ook 30 pond (13 kg) aan gewicht, volgde vuurwapentraining en bestudeerde het gedrag van taxichauffeurs. De film kreeg lovende kritieken, met name vanwege De Niro's optreden; The Washington Post criticus prees het als zijn "landmark performance", en San Francisco Chronicle schreef "De Niro is oogverblindend in een van zijn kenmerkende rollen". Ondanks controverse voor Jodie Foster gecast als kinderprostituee, werd de film genomineerd voor vier Academy Awards, waaronder Beste Acteur voor DeNiro. Zijn "Heb je het tegen mij?"citaat, dat hij improviseerde, werd geselecteerd als de 10e meest memorabele quote in de AFI's 100 jaar ... 100 filmcitaten Door de American Film Institute. In 2005 werd de film gekozen door Tijd magazine als een van de 100 beste films aller tijden.

De Niro en Dominique Sanda speel een getrouwd stel in de film 1900

De Niro had in 1976 nog twee filmreleases. Hij speelde in 1900, een historisch drama geregisseerd door Bernardo Bertolucci. Met in de hoofdrol een ensemble cast, de film speelt zich af in de Emilia regio van Italië, en vertelt het verhaal van twee mannen, de landeigenaar Alfredo Berlinghieri (De Niro) en de Boer Olmo Dalco (Gerard Depardieu), terwijl ze getuige zijn van en deelnemen aan de politieke conflicten tussen fascism en communisme in de eerste helft van de twintigste eeuw. Vervolgens speelde hij een CEO in The Last Tycoon, gebaseerd op F. Scott Fitzgerald's roman met dezelfde naam, zoals aangepast door Britten scenarioschrijver Harold Pinter. De Niro verloor 42 pond (19 kg) voor de rol en regisseur Elia Kazan merkte op dat De Niro op zondag zou repeteren en voegde eraan toe: "Bobby en ik zouden de scènes doornemen om te worden opgenomen. Bobby is nauwkeuriger ... hij is erg fantasierijk. Hij is heel precies. Hij bedenkt alles zowel binnen als buiten. Hij heeft goede emotie. Hij is een karakteracteur: alles wat hij doet berekent hij. Op een goede manier, maar hij rekent".^{: 766} De film kreeg gemengde recensies; Verscheidenheid magazine's criticus meende dat de film "ongericht" was en noemde De Niro's optreden "enigszins intrigerend". Film recensent Marie Brenner schreef: "het is een rol die zelfs zijn briljante en gedurfde vertolking van Vito Corleone in overtreft The Godfather Deel II... zijn prestatie verdient het om met de allerbeste te worden vergeleken".

Voor De Niro's enige project uit 1977 speelde hij in het muzikale drama van Scorsese New York, New York tegenover Liza Minnelli. De Niro leerde de saxofoon van muzikant Georgie Auld, om saxofonist Jimmy te spelen, die verliefd wordt op een popzanger (Minnelli). De film werd over het algemeen gemengd onthaald, hoewel critici vriendelijker waren voor De Niro. De film werd genomineerd voor vier Golden Globe onderscheidingen inclusief Beste Acteur in een Muzikale Film of Komedie voor DeNiro. In 1978 speelde De Niro in Michael Cimino's epische oorlogsfilm The Deer Hunter, waarin hij een staalarbeider speelde wiens leven veranderde nadat hij in de Oorlog in Vietnam. Hij speelde mee met Christopher Walken, John Savage, John Cazale, Meryl Streep en George Dzundza​ Het verhaal speelt zich af in Clairton, Pennsylvanië, een arbeidersklasse stad aan de Monongahela-rivier zuiden van Pittsburgh, en in Vietnam. Producent Michael Deley achtervolgde De Niro voor de rol, omdat de roem van zijn vorige films zou helpen om een ​​"gruwelijk klinkende verhaallijn en een nauwelijks bekende regisseur" verhandelbaar te maken. De Niro, onder de indruk van het script en de voorbereiding van de regisseur, was een van de eersten die zich bij de film aanmeldde. Beoordelingen voor The Deer Hunter waren over het algemeen positief en de cast kreeg veel lof voor hun optredens. De film ontving nominaties bij de Academy Awards, Golden Globes en British Academy Film Awards (BAFTA's), en leverde De Niro een nominatie op voor Beste Acteur bij de Academy Awards. In 2007 rangschikte het American Film Institute het als de 53e beste Amerikaanse film aller tijden in hun 10th Anniversary Edition van de AFI's 100 jaar ... 100 films lijst.

De vierde samenwerking tussen De Niro en Scorsese was in 1980, met het biografische drama Raging Bull. Aangepast uit Jake LaMotta's memoires Raging Bull: mijn verhaal, De Niro speelt LaMotta, de Italiaans-Amerikaan middengewicht bokser wiens gewelddadige gedrag en humeur zijn relatie met zijn vrouw en familie vernietigde. Mede in de hoofdrol Joe Pesci en Cathy Moriarty, zei De Niro later dat het een van de moeilijkste rollen was om zich op voor te bereiden, omdat hij 60 pond (27 kg) moest aankomen en moest leren boksen. "Het boek is geen geweldige literatuur, maar het heeft veel hart", zei De Niro destijds tegen Scorsese. Hoewel de film lovende kritieken kreeg, waren sommige recensenten verdeeld en bekritiseerden ze de "buitengewoon gewelddadige" inhoud; De Niro oogstte echter lof voor zijn realistische weergave. De criticus van The Hollywood Reporter verklaarde dat "De Niro ongelooflijk is en de acteur bijna onherkenbaar maakt als hijzelf; hij lijkt verbazingwekkend veel op La Motta. De Niro's optreden is ook verbluffend in de laatste scènes". Michael Thomson van de BBC merkte op "de kracht van Scorsese wordt geëvenaard door de intensiteit van De Niro die diep in de ziel van de bokser duikt". Op de 53rd Academy Awards, ontving de film acht nominaties, waaronder die voor Beste Acteur voor De Niro waarvoor hij won. Raging Bull is sindsdien door Amerikaanse critici beschouwd als een van de beste films van de jaren tachtig. De Niro werd sterk overwogen voor de rol van Jack Torrence in Stanley Kubrick's De glans, maar het ging uiteindelijk om Jack Nicholson, de eerste keuze van de regisseur voor de rol.

1981–1991: succes in drama's, komedies en prijzen

De Niro keerde terug naar het misdaadgenre met Ware bekentenissen (1981), aangepast van de 1977 roman met dezelfde naam by John Gregory Dunne. Minder uitdagend dan zijn vorige film, speelde De Niro een priester die botst met zijn broer (Robert Duvall), een rechercheur die onderzoek doet naar de moord op een prostituee. Vincent Kanby of The New York Times vond de plot soms moeilijk te volgen, maar prees de acteurs die "zo mooi samenwerken dat het soms een enkele uitvoering lijkt". Om zijn scala aan acteerrollen uit te breiden en zijn acteercapaciteiten te bewijzen, zocht De Niro in de jaren tachtig naar films met een komische toon. Hij vond het in The King of Comedy (1982), waarin hij de worstelende speelde stand-up komiek Rupert Pupkin. De Niro bracht het script als eerste onder de aandacht van Scorsese, die het vervolgens een New Yorkse setting en een donkerdere toon gaf. De film slaagde er niet in om een ​​publiek te vinden, en was een teleurstelling aan de kassa, met een brutowinst van slechts $ 2.5 miljoen op een budget van $ 19 miljoen. De meeste critici prezen echter de prestaties van De Niro. Zijn volgende filmtegoed was binnen Sergio Leone's Once Upon a Time in America (1984), waarin hij David "Noodles" Aaronson speelt, een joodse gangster uit New York City. De theatrale versie, met een speelduur van 229 minuten, ging in première op de Filmfestival van Cannes 1984 en kreeg een staande ovatie van 15 minuten. De film werd ingekort voor theaters in de VS (139 minuten), maar dit bleek zeer impopulair te zijn bij critici. Na het zien van de volledige snit, Kenneth Turan van de Los Angeles Times beschreef de film "zowel buitensporig als strak gecontroleerd" waarbij de acteurs "indrukwekkende terughoudendheid en kracht" toonden.

Verliefd worden, een romantische komedie met in de hoofdrol Meryl Streep, was zijn laatste release van 1984. Een jaar later speelde De Niro in een science fiction Voor de eerste keer, Brazilië, over een dagdromende man die in een dystopische maatschappij. Hoewel de film niet succesvol was aan de kassa, Brazilië was opgenomen in De Criterion-verzameling. In mei 1986 keerde De Niro terug op het podium Longacre Theater, die de hoofdrol speelt in de productie Cuba en zijn teddybeer. Voor zijn volgende speelfilm speelde hij mee The Mission (1986) met Jeremy Irons, een periode drama over de ervaringen van a Jezuïet missionaris in het achttiende-eeuwse Zuid-Amerika. Vincent Canby beoordeelde de film negatief en was kritisch over de casting van De Niro: "De Niro, die heel goed was als de straatwijze priester in Ware bekentenissen, is hier in orde totdat hij zijn mond opendoet". De film won echter een Academy Award voor Beste cinematografie, drie BAFTA's, waaronder Beste bewerking, en twee Golden Globes voor Beste scenario en Beste originele score.

In 1987 had De Niro twee kleine filmrollen. In de eerste werd hij gecast als Louis Cyphre Allan Parkerde verschrikking Angel Heart, een bewerking van Willem Hjortsbergroman uit 1978 Vallende engel. In de tweede portretteerde hij Al Capone in het misdaaddrama van De Palma, The Untouchables. Terwijl Pauline Kael meende dat De Niro "lui" was om kleine rollen op zich te nemen, verdedigde De Palma hem door te zeggen dat hij "aan het experimenteren was met die personages". In juli 1987 reisde hij naar Rusland om te dienen als voorzitter van de jury bij de 15e Internationale Filmfestival van Moskou. Ten slotte dat jaar verstrekte hij een Voice over voor de documentaire Beste Amerika: Brieven naar huis uit Vietnam. De vriend agent film Midnight Run, was zijn volgende poging in 1988. Met in de hoofdrol tegenover Charles Grodin, speelde De Niro premie Jager Jack Wals. De film werd vriendelijk onthaald en was een commercieel succes, met een wereldwijde brutowinst van $ 81 miljoen. In zijn gemengde recensie Hal Hinson of The Washington Post schreef over De Niro:

De Niro heeft zichzelf ook hier verkleind, en het is een opluchting om te zien dat hij de mantel van een grote acteur en de theatraliteit laat vallen. Als gevolg hiervan leek hij sindsdien niet meer zo fris Middelbare Straten or New York, New York. Walsh is meer een karakterrol dan degene die hij in die films speelde; er is minder specificiteit in de conceptie - hij is meer een type - maar de acteur past moeiteloos in hem, en de kans om komedie te spelen, vooral tegenover een komische folie die zo ideaal is als Grodin, lijkt hem nieuw leven in te blazen.

Hij sloeg een kans om te spelen af Jezus Christus bij Scorsese De laatste verleiding van Christus (1988), hoewel hij de regisseur vertelde dat hij het indien nodig als een gunst zou doen. Scorsese cast Willem Dafoe gebruiken. In 1989 speelde De Niro in verschillende films die niet algemeen werden gezien. Hij speelde naast Ed Harris en Kathy Baker in het drama Jacknife. De film draait om de complexe relatie tussen een Vietnam veteraan, zijn zus en mede-legervriend. Vervolgens speelde hij in de misdaadkomedie We zijn geen engelen (1989) met Sean Penn en Demi Moore, een remake van de 1955 gelijknamige film. Het tweetal speelt ontsnapte veroordeelden die op de vlucht slaan richting Canada. Een jaar later speelde hij in het romantische drama Stanley en Iris tegenover Jane Fonda. Filmcritici ontvingen niet We zijn geen engelen or Stanley en Iris positief; moderne recensie-aggregator Rotten Tomatoes geeft ze goedkeuringsscores van respectievelijk 47% en 33%.

DeNiro aan de Filmfestival van Deauville, 1988

De Niro en Scorsese kwamen al snel weer bij elkaar voor hun zesde samenwerking in 1990, met de misdaadfilm Goodfellas. Het is een bewerking van het non-fictieboek uit 1985 Wiseguy by Nicolaas Pileggi. De film vertelt het leven van een maffia-medewerker Hendrik Heuvel (Ray Liotta) en zijn vrienden en familie van 1955 tot 1980. De Niro speelde James Conway, een Ierse vrachtwagen autodief en gangsters. Goodfellas ging in première op de 47e Internationale Filmfestival van Venetië op een "enthousiaste" reactie van Italiaanse critici, hoewel het bij zijn bredere release een bescheiden $ 46 miljoen opleverde. Schrijven voor Rolling Stone magazine, Peter travers, prees de castprestaties en noemde het personage van De Niro "een vlotte moordenaar die handelde met meeslepende terughoudendheid". Chicago Tribune's Gene Siskel was evenzeer onder de indruk van hun geïmproviseerde uitvoeringen en concludeerde "gemakkelijk een van de beste films van het jaar". In het prijzenseizoen werd de film genomineerd voor zes Academy Awards en werd De Niro genomineerd voor Beste Acteur bij de BAFTA's. In 2007 rangschikte het American Film Institute het als de 92e beste Amerikaanse film aller tijden in hun 10th Anniversary Edition van de AFI's 100 Years ... 100 Movies-lijst. Ook in 1990 verscheen De Niro in de hoofdrol voor Awakenings, geregisseerd door Penny Marshall. Het drama, gebaseerd op Oliver Sacks'1973 boek met dezelfde titel, vertelt het verhaal van dr. Malcolm Sayer (Robin Williams), die de voordelen van het medicijn ontdekt L-Dopa in 1969 en beheert het aan catatonisch patiënten. De film werd genomineerd voor drie Academy Awards, waaronder die voor Beste Acteur voor De Niro. Sacks merkte later over de film op: "Ik was er heel blij mee. Ik denk dat De Niro op een griezelige manier op de een of andere manier zijn weg naar het bestaan ​​​​vond. Parkinson. Op andere niveaus denk ik dat de dingen een beetje sentimenteel en enigszins vereenvoudigd waren".

De Niro's volgende filmproject was het drama Schuldig door verdenking (1991) waarin hij David Merrill speelt, een fictieve filmregisseur, die terugkeert naar de VS tijdens de McCarthy tijdperk en Hollywood zwarte lijst. De film kreeg over het algemeen lovende kritieken. Hij had toen een ondergeschikte rol in de mysterie drama Backdraft (1991), waarin hij een ervaren brandinspecteur speelt. De Niro's grootste succes van 1991 was Cape Fear, zijn zevende film met Scorsese en een remake van 1962 gelijknamige film. De Niro portretteert veroordeelde verkrachter Max cady, die wraak zoekt op een voormalige publieke verdediger die hem aanvankelijk verdedigde. Het optreden van De Niro werd alom geprezen. David Ansen of Newsweek merkte op dat De Niro "de film domineert met zijn naar de lippen smakkende, zwart komische en angstaanjagende weergave van psychopathische zelfingenomenheid". De film bracht een succesvolle $ 182 miljoen op en leverde De Niro een nominatie voor Beste Acteur op 64th Academy Awards.

1992–1997: regiedebuut en misdaaddrama's

In 1992 verscheen De Niro in twee films. De eerste, Minnares, is een komediedrama waarin hij de meedogenloze zakenman Evan Wright speelde. Van zijn optreden kwam de criticus uit The Independent noemde De Niro "urbaner en coherenter dan we hem al een tijdje hebben gezien". Irwin Winkler's Nacht en de stad was zijn tweede release, een remake van het misdaaddrama uit 1950 film noir van dezelfde naam. Hij werd gecast als de New Yorkse advocaat Harry Fabian. Owen Gleiberman of Entertainment Weekly gaf de film een ​​beoordeling van "B-" en was kritisch over De Niro: "De acteur die ooit zo ver in zijn rollen kwam dat hij bijna op het scherm ontplofte - speelt nu personages die geen innerlijk leven lijken te hebben bij alle". Vervolgens diende hij als producer voor de mysteriethriller donderhart (1992). In 1993 speelde hij plaats delict fotograaf Wayne Dobie in het komische drama Mad Dog en glorie met co-sterren Uma Thurman en Bill Murray. De speelfilm kreeg redelijke recensies en werd geprezen om de chemie tussen De Niro en Murray; The Washington Post criticus merkte op dat hun "echte vriendschap overloopt in deze zenuwachtige, erg grappige kijk op de mannelijke bindingservaring". Vervolgens speelde De Niro in de meerderjarig worden film Het leven van deze jongen (1993), gebaseerd op de gelijknamige memoires van Tobias Wolff. Het beschikt over Ellen Barkin en Leonardo DiCaprio. Als stiefvader Dwight Hansen van Wolff (DiCaprio) werd de film echter overwegend goed ontvangen Timeout tijdschrift geloofde dat "DiCaprio de show steelt".

De Niro speelde in zijn regiedebuut, A Bronx Tale (1993), een coming-of-age-verhaal over een Italiaans-Amerikaanse jongen die wordt verscheurd tussen de verleidingen van de georganiseerde misdaad, racisme in zijn gemeenschap en de waarden van zijn fatsoenlijke vader. De film schittert ook Chazz Palminteri, die de gelijknamige toneelstuk, en is gebaseerd op zijn jeugd. A Bronx Tale ging in première op de Internationaal Filmfestival van Toronto op een positieve reactie; Marjorie Baumgarten van De Austin Chronicle schreef "De Niro's keuzes als regisseur lijken allemaal voorzichtig en niet opzichtig, bedoeld om de aandacht te vestigen op de personages en het verhaal in plaats van op de technische samenstelling en de veelgeprezen ster". Verscheidenheid magazine's Todd McCarthy had bezwaar tegen de trage start van de film, maar complimenteerde De Niro's "indrukwekkende gevoeligheid voor de irrationele wortels van racisme en geweld". Een jaar later kreeg De Niro de hoofdrol van Mary Shelley's Frankenstein, een bewerking van Mary Shelleyroman uit 1818 Frankenstein. Hoewel de film commercieel succesvol was en wereldwijd $ 112 miljoen verdiende, was de algemene consensus van recensies grotendeels negatief. Film recensent James Berardinelli meende dat het vermakelijk was en De Niro gaf een sterke prestatie, ondanks het "hectische" tempo van de film.

DeNiro aan de Filmfestival van Venetië, 1993

Casino (1995) markeerde De Niro's terugkeer naar het misdaadgenre met Scorsese in hun achtste samenwerking. Mede in de hoofdrol Sharon Stone en Joe Pesci, de film is gebaseerd op het boek Casino: liefde en eer in Las Vegas by Nicolaas Pileggi. De Niro speelt Sam "Ace" Rothstein, een met maffia verbonden casino-exploitant in Las Vegas. De thema's van de film draaien om hebzucht, verraad, rijkdom, status en moord die plaatsvinden tussen twee gangsters, Sam "Ace" Rothstein (De Niro) en Nicky Santoro (Pesci), en een trofee vrouw (Stone) over een gokimperium. Casino werd uitgebracht en werd overwegend positief kritisch onthaald, en was een succes aan de wereldwijde kassa. Roger Ebert was onder de indruk van het vermogen van de hoofdartiesten om "hun rol met onbewuste zekerheid te vervullen", en The Globe and Mail's criticus dacht "De Niro doet een buitengewoon subtiele taak van het vastleggen van de paradox die de kern van deze foto vormen". Kort daarna speelde hij in de misdaadthriller van 1995 Warmte, over een groep professionele bankovervallers. Kunst Linson, die eerder films had geproduceerd met De Niro in de hoofdrol, stuurde hem eerst het script. "Het was heel goed, heel sterk, had een bepaald gevoel, realiteit en authenticiteit", zei De Niro. Mede in de hoofdrol al Pacino en Val Kilmer, werd de film met veel bijval uitgebracht; Michael Wilmington van de Chicago Tribune schreef:

De Niro en Pacino verlossen alles. In Warmte, ze vertegenwoordigen een hoge naoorlogse traditie voor filmacteurs - degenen die geïnspireerd zijn door Marlon Brando, John Cassavetes en James Dean – die niet bang zijn voor emotie, die recht in de kaken van een scène rennen om het te grijpen. Net als anderen van hun generatie – Jack Nicholson, Gene Hackman, Harvey Keitel - ze hebben een scherpere kijk op machismo. Ze verkennen gemakkelijk de donkere lagen.

In 1995 had De Niro kleine rollen in de Franse komedie Honderd-en-een-nacht en in het toneelstuk Panter. In 1996 speelde De Niro in de sportthriller The Fan, gebaseerd op de roman met dezelfde naam by Pieter Abrahams. De Niro speelt Gil Renard, een honkbalfanaat die zijn verstand verliest. Zijn vijftigste filmtegoed was in het misdaaddrama Sleepers (1996), over vier jongens die betrokken raken bij misdaad en worden veroordeeld tot een detentiecentrum waar ze worden mishandeld door bewakers en wraak zoeken bij hun vrijlating. De Niro speelt priester Bobby Carillo, een vaderfiguur voor de vier jongens. Daarna verscheen hij in Marvin's kamer (1996) als Dr. Wallace Carter, die een vrouw (Diane Keaton) behandelt leukemie. Schrijven voor de Britten Empire tijdschrift, meende Bob McCabe dat "Optredens allemaal uitstekend te bekijken zijn, maar het afgeknotte gevoel berooft de film van meer dan oppervlakkige genoegens". Eveneens in 1996 coproduceerde De Niro de misdaadkomedie getrouw.

Het volgende jaar verscheen hij in James Mangold's Cop Land (1997), een misdaaddrama met in de hoofdrol Sylvester Stallone, Harvey Keitel en Ray Liotta. De Niro speelt Internal Affairs rechercheur luitenant Moe Tilden, die de corruptie bij de politie in een stad in New Jersey onderzoekt. De film kreeg over het algemeen warme reacties, hoewel Barbara Shulgasser van San Francisco Examiner bekritiseerde het optreden van De Niro in bepaalde scènes en suggereerde dat Mangold De Niro in een "gefabriceerde situatie" plaatste, waardoor hij zijn volledige potentieel niet kon realiseren. De Niro speelde mee en coproduceerde Wag de hond (1997). De film is een politieke satire over een bevooroordeelde publicist (De Niro) en een Hollywood-producer (Dustin Hoffman) die een oorlog in Albanië verzinnen om het seksschandaal van een Amerikaanse president te verdoezelen. In januari 1998, een maand na de release, werd de Clinton-Lewinsky-schandaal domineerde de krantenkoppen, wat de film hielp om publiciteit te genereren. Hierdoor Wag de hond werd goed ontvangen en haalde de lijst van Roger Eberts tien beste films van 1997. De Niro had ook een bijrol in Quentin Tarantino's Jackie Brown in datzelfde jaar.

1998–2006: komische rollen, thrillers en inzinking

DeNiro in 1998

De Niro begon 1998 met een optreden in Great Expectations, een moderne bewerking van Charles Dickens'1861 roman met dezelfde naam, waarin hij Arthur Lustig speelde. Later dat jaar kwam zijn volgende grote rol binnen Ronin (1998), over een team van voormalige speciale agenten die zijn ingehuurd om een ​​mysterieuze koffer te stelen terwijl ze door een doolhof van wisselende loyaliteiten navigeren. De Niro speelt Sam, een Amerikaan huurling voorheen verbonden aan de CIA. Ronin ging in première op de 1998 Filmfestival van Venetië op gunstige reactie; Janet Maslin of The New York Times prees De Niro's zelfverzekerde rol als actieheld. In 1999 waagde De Niro zich weer in de misdaadkomedie; hij werd gecast als een onzekere maffiabaas tegenover Billy Crystal en Lisa Kudrow in Harold Ramis' Analyze This. De film was een kaskraker en verdiende wereldwijd $ 176 miljoen, en De Niro werd genomineerd voor Beste Acteur bij de Golden Globes. In Vlekkeloos (1999), verscheen De Niro als een homofobe politieagent, die een beroerte krijgt en wordt toegewezen aan een revalidatieprogramma met een homoseksuele zanger. De criticus van de BBC gaf de film 3 van de 5 sterren en vond dat De Niro een "verfrissend ingehouden" optreden gaf in vergelijking met zijn eerdere werk.

In 2000 produceerde en speelde De Niro zijn eerste live action animatie komedie, De avonturen van Rocky en Bullwinkle. Hij sprak het personage uit Onverschrokken leider, die een dictator is en werkgever van twee gangsters. De film werd kritisch gepand, waarbij Rotten Tomatoes de film een ​​goedkeuringsscore van 43% gaf. De Niro speelde Meester Chief 'Billy' Sunday in het biografische drama Men of Honor (2000), gebaseerd op het leven van Carl Brashear, de eerste Afro-Amerikaan die een Meesterduiker van de Amerikaanse marine. Hoewel de film gemengde recensies kreeg, Bo Thomas van de Associated Press schreef "De Niro doordrenkt de rol met al zijn dynamiek. Het is zijn beste prestatie in jaren". Datzelfde jaar speelde hij in de komedie Ontmoet de ouders tegenover Ben Stiller als Jack Byrnes, een voormalig CIA-agent die een hekel heeft aan het personage van Stiller. De Niro, die op dat moment op zoek was naar komische rollen, werd aangemoedigd door zijn producerende partner Jane Rosenthal om de rol op zich te nemen. De film verdiende veel aan de kassa, met $ 330 miljoen aan inkomsten. Filmcritici waren ingenomen met De Niro's overgang als komische acteur en het vermogen om het publiek aan het lachen te maken.

Na verschillende komedies kreeg De Niro een hoofdrol in de misdaadthriller 15 Minuten (2001), een verhaal over een moordenaar detective (De Niro) en een brandweerman (Edward Burns) die hun krachten bundelen om een ​​paar Oost-Europese moordenaars te arresteren. De ontvangst van de film was over het algemeen ongunstig; Willem Arnold van de Seattle Post-Intelligencer was het niet eens met de "in-your-face overdrijving", maar hij dacht dat De Niro "zijn gebruikelijke edgy flair leverde in de gemene straten van zijn geboorteland Manhattan". De Niro vervolgde met een heistin Frank Oz's The Score (2001), met in de hoofdrol Edward Norton, Angela Bassett en Marlon Brando. Hij speelt een gepensioneerde dief als een jonge man (Norton) hem overhaalt om nog een laatste overval te plegen. Bij vrijgave, The Score deed het goed bij critici, hoewel Peter Rainer van New York tijdschrift dacht niet dat de film De Niro uitdaagde of zijn talenten volledig benutte. Het volgende jaar speelde hij een LAPD rechercheur tegenover Eddie Murphy in de actiekomedie Showtime. De recensent van LA Weekly merkte op "De Niro speelt eigenlijk geen rol, maar riffs op zijn eigen legende", en dacht dat de verwijzingen naar taxichauffeur waren "goedkoop".

DeNiro aan de Internationaal filmfestival van Karlovy Vary, 2008

Ook in 2002 werkte hij samen met Michael Caton-Jones in Stad bij de zee, die eerder De Niro had geregisseerd Het leven van deze jongen. Tegenover in de hoofdrol Frances McDormand en James Franco, portretteerde hij een andere rechercheur van de politie in het drama. De film kreeg gemengde recensies en presteerde ondermaats in de theaters. Hij verscheen in Analyze That (2002), een vervolg op die uit 1999 Analyseer dit. Het filmen begon in New York City, zeven maanden na de September 11-aanvallen. De Niro stond erop om daar te filmen en zei: "Het is een verhaal uit New York, een film uit New York. We waren altijd van plan het daar te houden en ik ben blij dat we het hebben kunnen doen". Bij de release dachten de meeste critici dat het vervolg zwak was; CNN's Paul Clinton merkte op "Helaas is het resultaat slechts een stel oneliners aan elkaar geregen, waarvan sommige werken en sommige niet. Het eigenlijke verhaal komt nooit van de grond". Ondanks deze mislukkingen diende De Niro als producer voor de veelgeprezen romantische komedie About a Boy (2002), en verscheen in 9/11 (2002), een CBS documentaire over de aanslagen van 11 september, verteld vanuit het standpunt van de brandweer van New York City.

Verschillende critici zijn van mening dat De Niro's carrière in het begin van de jaren 2000 begon in te storten, waarbij De Niro de hoofdrol speelde in rollen die minder dramatisch waren dan die in het voorgaande decennium. Hij keerde terug naar het scherm in 2004 en speelde een dokter in de fantasie drama Buitenkansje. Vanaf 2020 is de film De Niro's slechtst presterende werk; Rotten Tomatoes gaf de film een ​​goedkeuringsscore van 4% op basis van 139 recensies van critici. Hij sprak een personage in DreamWorks' animatie van Shark Tale (2004). De meeste critici waren ook niet onder de indruk, maar het verdiende veel aan de kassa. Na coproductie Toneelschoonheid (2004), hernam De Niro zijn rol van Jack Byrnes in 2004's Meet the Fockers, het vervolg op Ontmoet de ouders. In een vernietigende recensie van De Niro, de criticus van Slant Magazine schreef "In zelfparodiemodus voor de zoveelste keer, De Niro mokken voor de camera met een reeks overdreven grimassen en nep-dreigende blikken". De brug van San Luis Rey, was De Niro's laatste release van 2004, gebaseerd op Thornton Wilder's roman met dezelfde naam. Het werd ook kritisch gefilterd.

In 2005 speelde De Niro in de horror Verstoppertje tegenover Dakota Fanning, waarin hij Dr. David Callaway speelt die met zijn getraumatiseerde dochter de stad verlaat na de zelfmoord van de moeder. Hoewel de film een ​​financieel succes was, dachten sommige critici dat De Niro een verkeerde keuze had gemaakt en plaatsten ze vraagtekens bij zijn beslissing om in een middelmatige speelfilm te spelen. In 2006 wees De Niro een rol in The Departed om zijn tweede film te regisseren, het spionagethriller The Good Shepherd, een fictief verslag over de groei van de CIA tijdens haar vormingsjaren. De film herenigde hem op het scherm met Joe Pesci, co-ster uit Raging Bull, Goodfellas, A Bronx Tale, Casino, onder andere. Gebaseerd op het scenario van Erik Roth, was het project persoonlijk voor De Niro, die tijdens de Koude Oorlog en erdoor gefascineerd. Ondanks de hoofdrol van enkele van de hoofdrolspelers in Hollywood; Matt Damon, Angelina Jolie en Alec Baldwin, oogstte de film een ​​gemengde ontvangst. Schrijven voor De Sydney Morning Herald, merkte Sandra Hall het trage tempo op en zei: "Er is een potentieel fascinerend stukje Amerikaanse geschiedenis hier, maar De Niro heeft het uitgesneden met een tergend bot mes". De criticus van USA Today vond de plot aanvankelijk moeilijk te volgen, maar prijst De Niro voor "het creëren van een opwindend persoonlijk verhaal". The Good Shepherd was genomineerd voor Beste art direction de 79th Academy Awards. Eindelijk, in 2006, uitte hij het personage keizer Sifrat XVI in Arthur en de onzichtbaren.

2007–2016: verdere filmrollen

Zijn enige project in 2007 was Matthew Vaughn's sterrenstof, een fantasie-avontuur, gebaseerd op Neil Gaiman'S 1999 roman met dezelfde naam. Hij speelt Captain Shakespeare, de leider van een schip. De film werd over het algemeen goed ontvangen, hoewel een criticus van New York tijdschrift vond De Niro's optreden "verschrikkelijk - maar toch van hem gung-ho geest levert hem Brownie-punten op". Het volgende jaar speelde hij in de politieprocedures thriller Righteous Kill tegenover Al Pacino, beiden detectives uit New York City die onderzoek doen naar seriële executies van criminelen die aan gerechtigheid zijn ontsnapt. De reactie van de film was vooral teleurstellend; Peter Hartlaub van San Francisco Chronicle vond het verhaal niet origineel en het ontbrak De Niro aan energie. De film bracht $ 78 miljoen op met een budget van $ 60 miljoen. Vervolgens speelde hij in Wat is er net gebeurd (2008), een satirische komedie gebaseerd op Art Linsons ervaringen als producer in Hollywood. De film werd vertoond in de Filmfestival van Cannes 2008 als een inzending buiten wedstrijdverband. De Sydney Morning Herald meende dat de meeste recensenten de film lauw onthaalden vanwege het personage dat hij speelt, dat "sympathiek" en stiller is dan zijn eerdere rollen. In 2009 werd hij gecast als Frank Goode in het drama Iedereen is ok, een remake van Giuseppe Tornatore's Italiaanse film van dezelfde naam. Hoewel de reactie van de film even gemengd was, The Guardian's criticus prees De Niro voor "zijn eerste fatsoenlijke, kijkbare optreden sinds lange tijd".

De Niro op het Filmfestival van Cannes, 2011

In 2010 had hij een kleine rol als senator John McLaughlin in de actiefilm Machete. Datzelfde jaar speelde hij in Steen tegenover Milla Jovovich en Edward Norton, co-ster uit The Score. Het is een misdaaddrama waarin De Niro een gemanipuleerde rol speelt reclasseringsambtenaar. De film werd verdeeld onthaald; Toronto Star's criticus vond dat De Niro een respectabele prestatie leverde dankzij de steun van Jovovich. Een andere criticus, Jesse Cataldo uit Slant Magazine merkte de terughoudendheid van de film op en dacht dat De Niro zichzelf herhaalt door dezelfde basispersonages te spelen. Vervolgens speelde hij in Kleine Fockers (2010), het derde vervolg op Ontmoet de ouders en Meet the Fockers. Ondanks algemeen negatieve recensies van critici, was de film een ​​​​kassasucces, met een brutowinst van meer dan $ 310 miljoen wereldwijd. In een recensie, The Daily Telegraph schreef "Ondanks het kluchtige script heeft vooral De Niro zijn pater familias karakter gevoelig afgestemd". Dat jaar werd De Niro gecast Edge of Darkness, maar hij verliet het project vanwege creatieve meningsverschillen. Hij werd vervangen door Ray Winstone.

In 2011 speelde De Niro in de Italiaanse komedie Manueel d'amore 3. Hij verscheen ook in drie andere films: Moordenaar elite, Grenzeloos en Oudejaarsavond. Behalve voor Grenzeloos, die een goedkeuringsscore van 69% kreeg van Rotten Tomatoes, kregen de andere twee films gemengde tot negatieve recensies. De Niro werd ook benoemd tot voorzitter van de jury voor de Filmfestival van Cannes 2011, waardoor het de tweede keer is dat hij heeft gediend. Voortzetting in 2012 speelde hij in het drama Flynn zijn, gebaseerd op Weer een onzinavond in Suck City, een memoires van Nick Flynn. Het kreeg gemengde reacties; criticus AO Scott complimenteerde De Niro's vermogen om een ​​vervreemde vader te spelen (tegenover Paul Dano), noemde hem "onvoorspelbaar en subtiel", ondanks een onzekere plot. De Niro verscheen ook in de thrillers Red Lights en Freelancers (beide 2012).

De Niro maakte zijn eerste optreden in een David O. Russell film, in de romantische komedie Silver Linings Playbook (2012), als de vader van Pat Solatano (Bradley Cooper), die wordt ontslagen uit een psychiatrisch ziekenhuis en weer bij zijn ouders intrekt om zijn leven weer op te bouwen. De film was een kritisch en commercieel succes en verdiende er acht Academy Award nominaties, waaronder Beste Mannelijke Bijrol voor De Niro. De film bracht wereldwijd $ 236 miljoen op. Critici prezen de hele cast; Verscheidenheid magazine's Justin Chang merkte De Niro's kalme optreden op en schreef "het is moeilijk te herinneren wanneer De Niro voor het laatst zo moeiteloos vertederend en ontspannen op het scherm was". In 2012 diende De Niro als uitvoerend producent voor de televisieserie New York 22.

Vervolgens werd hij gecast in 2013 De grote bruiloft, Jachtseizoen en The Family; alle drie kregen ze overwegend een negatieve reactie. Zijn andere release uit 2013, Laatste Vegas, kreeg een aantal respectabele beoordelingen. Mede in de hoofdrol Michael Douglas, Morgan Freeman, Kevin Klin en Mary Steenburgen, gaat de film over drie gepensioneerden die afreizen naar Las Vegas om een ​​te hebben vrijgezellenfeest voor hun laatst overgebleven alleenstaande vriend. In een harde beoordeling van de prestaties van De Niro, de AV Club's criticus beschouwde het als "misschien wel het dieptepunt van De Niro's carrière". Kort daarna speelde hij in Wrok wedstrijd (2013) tegenover Sylvester Stallone, terwijl ouder wordende boksers de ring voor een laatste wedstrijd. Ze werkten eerder samen in 1997 Cop Land. Datzelfde jaar speelde hij in de misdaadthriller, De tassenman. In 2014 verscheen De Niro in een documentaire over zijn vader, Robert De Niro Sr., getiteld Herinnering aan de kunstenaar Robert De Niro Sr. die werd uitgezonden op HBO. In 2015 speelde hij in Nancy Meiers' komedie de Intern naast Anne Hathaway. De laatste deed het beter bij critici; Mark Olsen van de Los Angeles Times merkte hartelijk op: "De Niro brengt een frisse, ontspannen lichtheid in zijn optreden, getint met de norse charme van Spencer Tracy". Zijn optreden leverde hem een ​​nominatie op van de Filmprijzen voor critici For Beste Acteur in een Komedie.

Ook in 2015 verscheen hij in twee korte films, Scorsese's The Audition en JR's Ellis. Terugkerend naar het overvalgenre, speelde hij in Heist, die Francis "The Pope" Silva speelt, een gangstercasino-eigenaar die het doelwit is van criminelen. De film was geen kassucces. Hij speelde in het biografische drama Vreugde (2015), tegenover Jennifer Lawrence en Bradley Cooper, over een Amerikaanse uitvinder Joy mangano; het kreeg over het algemeen gemengde recensies. In 2016 speelde hij mee in Vuile opa, een grootvader spelen die naar toe gaat Florida gedurende krokusvakantie met zijn kleinzoon (Zac Efron). Na de release kreeg de film een ​​gepolariseerde ontvangst vanwege de naar verluidt onsmakelijke inhoud, en verscheen hij in verschillende critici's lijsten van slechtste films van 2016. Hij verscheen ook in Handen van steen (2016), een biografisch sportdrama over de carrière van de Panamese ex professionele bokser Roberto Duran. Zijn laatste release van het jaar was De Comedian, die in première ging op de AFI-festival, een filmfestival ter ere van de prestaties van filmmakers.

2017-heden: Resurgence en Scorsese-reünie

In 2017 speelde De Niro als Bernie Madoff in Barry Levinson's HBO-film The Wizard of Lies, een optreden dat hem lovende kritieken opleverde en een Primetime Emmy Award nominatie voor Uitstekende hoofdrolspeler in een beperkte serie of televisiefilm. In 2019 werd De Niro geprezen voor zijn rol Robert Mueller naast Alec Baldwin's Donald Trump in verschillende afleveringen van Saturday Night Live, waarmee hij een Emmy-nominatie verdiende Uitstekende gastacteur in een komedieserie. Hij ontving nog een Emmy-nominatie voor zijn werk als producer op Ava DuVernay's veelgeprezen gelimiteerde serie Wanneer zij ons zien.

In 2019 keerde De Niro terug naar het scherm door talkshowhost Murray Franklin te spelen Todd Phillips' grappenmaker, een mogelijke oorsprong verhaal voor de oppasser karakter The Joker (Joaquin Phoenix). De film was een commercieel succes en verdiende elf nominaties bij de Academy Awards. Ook dat jaar herenigde De Niro zich met Scorsese voor De Ier, gebaseerd op het boek uit 2004 Ik heb je huizen horen schilderen by Karel Brandt. Het is hun negende speelfilm samen en de eerste sinds 1995 Casino, en co-sterren Al Pacino, Harvey Keitel en Joe Pesci. De film kreeg lovende kritieken; Robbie Collin van De Telegraaf, prees De Niro's "sensationele" optreden en de chemie tussen zijn medesterren, met wie hij in eerdere films heeft samengewerkt. Verscheidenheid magazine's criticus merkte ook de chemie op en noemde hem "fantastisch", ondanks vermeende zwakke punten in de film speciale effecten.

De Niro (rechts) en al Pacino tijdens de 25e Critics 'Choice Awards in januari 2020

In september 2020 verscheen De Niro in Nancy Meiers' Komische korte film Vader van de Bruid Deel 3(ish). De korte co-starred Diane Keaton, Steve Martin, Kieran Culkin, Martin Short en Florence pugh. Ook in dat jaar verscheen De Niro in De comeback-route, een misdaadkomedie geregisseerd door George Haan. De Niro werd erin gegooid James Gray' periodedrama Armageddon-tijd, maar hij stopte met het project tegen de tijd dat de productie begon. In januari 2021 tekende De Niro voor de historische komedie Amsterdam, een legerveteraan spelen. Uitgebracht in oktober 2022, omvat het ensemble Christian Bale, Margot Robbie, John David Washington, Michael Shannon, Mike Myers, Timothy Olyphant en Anya taylor-vreugde. De recensent van South China Morning Post dacht De Niro "geeft precies de juiste gravitas aan zijn gedecoreerde generaal".

De Niro verscheen in Wilde redding as Sheriff Kerk; die werd uitgebracht op 2 december 2022. In 2023, De Niro played veeboer William Hale in Moordenaars van de Flower Moon, een bewerking van het boek van de zelfde naam by David oma. He starred alongside Leonardo DiCaprio and Lily gladstone. Geregisseerd door Scorsese, werd gemeld dat het budget van de film van $ 200 miljoen hem ertoe had aangezet om Netflix or Apple TV + voor productie en distributie. In mei 2020 werd aangekondigd dat Apple TV de film medefinanciert en mededistribueert Hoogste. In 2023 verschijnt De Niro in de komedie Over mijn vader, en in de televisieserie Niets. In augustus 2022 tekende De Niro voor de hoofdrol in het Warner Bros. maffia-drama Wijze gasten, geregisseerd door Barry Levinson.

Op 1 maart 2023 werd aangekondigd dat De Niro de gelimiteerde serie van zes afleveringen zal produceren en spelen. Zero Day voor Netflix, een samenzweringsthriller gemaakt door Erik Nieuwman en Noah Oppenheim, die ook uitvoerend producent zal zijn Jonathan Glickman.

Ontvangst en erfenis

Verschillende journalisten beschouwen De Niro als een van de beste acteurs van zijn generatie. John Naughton van GQ magazine is van mening dat De Niro "opnieuw heeft gedefinieerd wat we van een acteur kunnen verwachten". AO Scott zei dat De Niro "zichzelf aan het transformeren was - fysiek, vocaal, psychologisch - met elke nieuwe rol. En daarbij, voor onze ogen, de kunst van het acteren opnieuw uitvinden." Al in 1977, Newsweek merkte op dat de acteur "je de schok geeft om te worden, van een metamorfose die opwindend, ontroerend of beangstigend kan zijn." Biograaf Douglas Brode prijst echter de veelzijdigheid en het vermogen van De Niro om elke rol te vervullen Pauline Kael zei ooit in 1983 dat ze het niet leuk vond hoe de acteur zichzelf 'misvormde' in films als Raging Bull. Toen hem werd gevraagd waarom hij zulke rollen op zich nam, antwoordde De Niro: "Om volledig op te gaan in een ander personage en het leven door hem te ervaren, zonder de gevolgen in het echte leven te riskeren - nou, het is een goedkope manier om dingen te doen die je nooit zou durven. doe het zelf."

In 2009 werd hij aangekondigd als een van de Kennedy Center-onderscheidingen met de herdenking: "Robert De Niro, een van Amerika's grootste filmacteurs, heeft blijk gegeven van een legendarische toewijding aan zijn personages en is medeoprichter van een van 's werelds grootste filmfestivals". Martin Scorsese en Meryl Streep eerde hem op het evenement. In 2016 ontving hij de Presidential Medal of Freedom van president Barack Obama. Obama zei: "Iedereen op dit podium heeft me op een zeer krachtige, zeer persoonlijke manier aangeraakt. Dit zijn mensen die hebben geholpen me te maken tot wie ik ben". White House Press Secretary Josh Earnest voegde eraan toe: "Er is geen argument dat de personen die vandaag geëerd zullen worden, het rijkelijk verdienen", zei hij.

Veel van De Niro's films zijn klassiekers van de Amerikaanse cinema geworden, waarvan er zes zijn opgenomen in de filmwereld. Amerikaanse nationale filmregistratie vanaf 2022. Vijf films staan ​​op de lijst van het American Film Institute (AFI). 100 beste Amerikaanse films van alle tijden. DeNiro en James Stewart deel de titel voor de meeste films op de AFI-lijst. Timeout Op de lijst van 100 beste films van het tijdschrift stonden zeven films van De Niro, gekozen door acteurs in de filmindustrie. In 2006 schonk De Niro zijn verzameling filmgerelateerd materiaal, zoals scripts, kledingstukken en rekwisieten, naar de Harry Ransom Center de Universiteit van Texas in Austin. De collectie, die meer dan twee jaar in beslag nam om te verwerken en te catalogiseren, ging in 2009 open voor het publiek.

Fanlied
In 1984 kwam de Engelse meidengroep Bananarama's fanlied "Wachten van Robert De Niro..." bereikte de derde plaats van de Britse kaart voor singles, die 12 weken in de hitlijsten blijft staan.

Honors

Zakelijke belangen

In 1989 richtte De Niro samen met partner Jane Rosenthal het filmproductiebedrijf TriBeCa Productions op, dat ook het Tribeca Film Festival organiseert. De Niro bezit Tribeca-grill (mede-eigendom met Broadway-producer Stewart F Lane), The Nieuwe Amerikaan restaurant gelegen op 375 Greenwich Street (bij Franklin Street) in Tribeca, Manhattan. Het opende in 1990. Hij is ook de eigenaar van het Greenwich Hotel in Tribeca. De Niro is mede-eigenaar Nobu restaurants en hotels met partners Meir Teper en Chef Nobu Matsuhisa. Het eerste Nobu Hotel ging van binnen open Caesars Palace, Las Vegas, in 2013. Twee jaar later opende het tweede Nobu Hotel om Droomstad in Manilla, Filippijnen. In 2015 werkte De Niro samen met James Packer nadat de miljardair een belang van 20 procent in Nobu had verworven voor $ 100 miljoen. Hij is een belanghebbende in Paradise Found Nobu Resort, een bedrijf dat van plan is een luxe resort te bouwen op het eiland Barbuda. Het plan voor een luxe resort op het eiland Barbuda is bekritiseerd door veel inwoners van Barbuda en de Barbuda Volksbeweging, aangezien het in strijd is met de Grondwet van Barbuda.

Activisme

In 1998 lobbyde De Niro Amerikaanse Congres tegen afzettende president Bill Clinton.

In 2012 sloot De Niro zich aan bij de campagne tegen fracking Kunstenaars tegen fracking.

Het persoonlijke leven

Relaties

De Niro met Grace Hightower in april 2012

De Niro trouwde met actrice Diahnne Abbott in 1976. Ze hebben een zoon, Raphael, een voormalige acteur die in onroerend goed in New York werkt. De Niro adopteerde ook de dochter van Abbott Drena De Niro uit een eerdere relatie. Hij en Abbott scheidden in 1988. Daarna had hij een relatie met een model Toukie Smith tussen 1988 en 1996. Het echtpaar heeft twee zonen, Julian en Aaron, verwekt door in vitro bevruchting en afgeleverd door A surrogaat moeder in 1995.

In 1997 trouwde De Niro met actrice Grace Hoogtoren. Hun zoon, Elliot, werd geboren in 1998 en het paar ging uit elkaar in 1999. De scheiding werd nooit afgerond en in 2004 hernieuwden ze hun geloften. In december 2011 werd hun dochter geboren via een draagmoeder. In 2014 verhuisden hij en Hightower naar een appartement van 6,000 vierkante meter met vijf slaapkamers aan de 15 Central Park West. Four years later, De Niro and Hightower separated after 20 years of marriage. De Niro heeft vier kleinkinderen; één van zijn dochter Drena en drie van zijn zoon Raphael. Op 19 april 2021 betoogde de advocaat van De Niro tijdens een virtuele echtscheidingshoorzitting onder leiding van een rechter in Manhattan dat hij "in een onhoudbaar tempo werkt" om "Hightower te steunen en al zijn achterstallige belastingen af ​​te betalen". De advocaat van Hightower beweerde dat De Niro, sinds het paar in 2018 de scheiding aanvroeg, de overeengekomen betalingen aan haar "oneerlijk had verlaagd". In 2023, De Niro revealed he recently had a seventh child.

Gezondheid

In oktober 2003 werd De Niro gediagnosticeerd prostaatkanker. Hij is geopereerd aan de Monument Sloan-Kettering Cancer Center in december 2003.

Woonplaats en nationaliteit

De Niro is langdurig ingezetene van New York City en heeft geïnvesteerd in Manhattan Tribeca buurt sinds 1989. Hij heeft eigendommen op de oosten en west kanten van Manhattan. Hij heeft ook een landgoed van 32 hectare (78 acre) in Gardiner, New York, dat dienst doet als zijn hoofdverblijfplaats.

In 2006 ontving De Niro het Italiaanse staatsburgerschap, ondanks tegenstand van de Zonen van Italië, die vinden dat De Niro het publieke imago van Italianen heeft geschaad door criminelen te portretteren.

Standpunt over vaccinatie

In 2016 verdedigde De Niro aanvankelijk de opname van een controversiële documentaire, gevaccineerd, op het Tribeca-filmfestival 2016. Hij legde uit dat zijn interesse in de film voortkwam uit zijn persoonlijke ervaring met de zijne autistisch zoon Elliot. De film werd na overleg met de festivalorganisatoren en de wetenschappelijke gemeenschap uit het programma gehaald. In februari 2017 nam De Niro deel aan een gezamenlijke presentatie met Robert F. Kennedy Jr., voorzitter van de non-profitorganisatie tegen vaccineren Gezondheid van kinderen verdediging, om hun zorgen over de veiligheid van vaccins te bespreken. De Niro heeft verklaard dat hij dat niet is anti-vaccinatie, maar twijfelt aan de doeltreffendheid ervan.

Moordpoging

In oktober 2018 was De Niro doelwit van een explosief. Het apparaat werd gevonden bij de Tribeca Grill, waar ook zijn productiebedrijf in Manhattan is gevestigd. Volgens de FBI, werden gelijkaardige apparaten gestuurd naar spraakmakende politici, waaronder Barack Obama, Hillary Clinton, Joe Biden, voormalig procureur-generaal Eric Holderen vroeger CIA-directeur John Brennan.

juridische kwesties

In februari 1998 werd De Niro vastgehouden voor ondervraging door de Franse politie in verband met een internationale prostitutiering. De Niro ontkende elke betrokkenheid, en diende later een klacht in tegen de onderzoeksrechter wegens "schending van geheimhouding in een onderzoek". Hij verklaarde dat hij niet zou terugkeren naar Frankrijk, maar is daar sindsdien verschillende keren naartoe gereisd, onder meer voor de Filmfestival van Cannes 2011.

In 1999 dreigde De Niro de eigenaren van "De Niro's Supper Club" aan te klagen in Oostende, op grond van artikel 3 van de BC Privacywet. Het restaurant veranderde vervolgens zijn naam in "Sectie (3)".

In 2006 de vertrouwen die eigenaar is van het landgoed Gardiner van De Niro klaagde de stad aan om het te hebben onroerendgoedbelasting beoordeling verlaagd, met het argument dat $ 6 miljoen te hoog was en alleen vergeleken moest worden met vergelijkbare eigendommen in de provincie Ulster, waar Gardiner is gevestigd. De stad, die zijn waarde had vergeleken met vergelijkbare landgoederen in Dutchess County, tegenover de Hudson rivier en Connecticut's Litchfield County, waar veel andere welvarende inwoners van New York landgoederen op grote eigendommen onderhouden, gewonnen Hooggerechtshof van de staat. In 2014 gingen de advocaten van de trust in beroep tegen de beslissing en de stad wist niet zeker of ze de rechtszaak moest blijven verdedigen vanwege financiële beperkingen (ze zou veel minder hebben verdiend aan betalingen aan de verhoogde belastingen dan aan juridische kosten). Dit maakte veel inwoners boos, die aanvankelijk sympathiseerden met De Niro, en sommigen stelden voor om privé geld in te zamelen om de stad te helpen de rechtszaak voort te zetten. Het geschil werd gepubliceerd door The New York Times. "Toen hij erover las Verkiezingsdag, hij ging bananen", vanwege de negatieve publiciteit, zei gemeenteraadslid Warren Wiegand van Gardiner. Hij wist niet dat er een rechtszaak was aangespannen; de accountants van de trust namen de verantwoordelijkheid op zich fiduciaire plicht. Kort daarna gaf De Niro zijn advocaat, Tom Harvey, opdracht de rechtszaak in te trekken en de juridische rekeningen van de stad van $ 129,000 terug te betalen. Harvey vertelde Wiegand dat "De Niro de stad niet wilde verpesten".

In augustus 2019 heeft Canal Productions, het bedrijf van De Niro, een rechtszaak aangespannen van $ 6 miljoen tegen voormalig werknemer Graham Chase Robinson wegens het schenden van haar fiduciaire plichten en het schenden van de New Yorkse trouweloze dienaar doctrine door misbruik te maken van bedrijfsfondsen en urenlang Netflix te kijken tijdens werktijd. In oktober 2019 spande Robinson een rechtszaak aan tegen De Niro wegens intimidatie en geslachtsdiscriminatie.

Filmografie en onderscheidingen

Productief in films sinds de jaren 1970, De Niro's meest geprezen films, volgens de overzichtssite Rotten Tomatoesomvatten Bang the Drum Slowly (1973) Middelbare Straten (1973) The Godfather Deel II (1974) taxichauffeur (1976) The Deer Hunter (1978) Raging Bull (1980) The King of Comedy (1983) Once Upon a Time in America (1984) Brazilië (1985) The Mission (1986) Midnight Run (1988) Goodfellas (1990) Casino (1995) Warmte (1995) Ontmoet de ouders (2000) Silver Linings Playbook (2012), en De Ier (2019).

De Niro is erkend door de Academy of Motion Picture Arts and Sciences voor de volgende uitvoeringen:

• 47th Academy Awards (1974): Beste mannelijke bijrol, winnenvoor The Godfather Deel II
• 49th Academy Awards (1976): Beste Acteur, nominatie, voor taxichauffeur
• 51e Academy Awards (1978): Beste Acteur, nominatie, voor The Deer Hunter
• 53rd Academy Awards (1980): Beste Acteur, winnenvoor Raging Bull
• 63rd Academy Awards (1990): Beste Acteur, nominatie, voor Awakenings
• 64th Academy Awards (1991): Beste Acteur, nominatie, voor Cape Fear
• 85th Academy Awards (2013): Beste Mannelijke Bijrol, nominatie, voor Silver Linings Playbook
• 92ste Academieprijzen (2020): Best Picture, nominatie, voor De Ier

De Niro heeft twee Golden Globe Awards gewonnen: Beste Acteur - Filmdrama For Raging Bull en Cecil B. DeMille Award voor "uitstekende bijdragen aan de wereld van entertainment". Hij was ook de 56e ontvanger van Screen Actors Guild Life Achievement Award; Leonardo DiCaprio, die samen met De Niro speelde in Het leven van deze jongen, reikte hem de prijs uit en noemde hem een ​​inspiratie en invloed.

Zie ook

• Lijst met Academy Award-records
• Lijst met acteurs met Academy Award-nominaties
• Lijst met acteurs met twee of meer Academy Award-nominaties in acteercategorieën
• Lijst met acteurs met twee of meer Academy Awards in acteercategorieën

Referenties

bronnen

• Baxter, John (2002). De Niro: een biografie. HarperCollins. ISBN 9780002571968.
• Brode, Douglas (1993). De films van Robert De Niro. Carol Publishing Groep. ISBN 0806513055.
• Deeley, Michael (2009). Blade Runners, Deer Hunters, & Blowing the Bloody Doors Off: My Life in Cult Movies. Pegasus-boeken. ISBN 9781605980386.
• Dougan, Andy (2003). Untouchable: een biografie van Robert De Niro. Da capo pers. ISBN 1560254696.
• Mell, Eila (2015). Casting Might-Have-Beens: een film op filmlijst van acteurs die in aanmerking komen voor rollen die aan anderen worden gegeven. McFarland. ISBN 9781476609768.
• Levy, Shawn (2014). De Niro: een leven. Kroon. ISBN 9780307716804.
• Naremore, James (1988). Acteren in de bioscoop. Universiteit van Californië Press. ISBN 9780520062283.
• Rausch, Andrew J. (2010). De films van Martin Scorsese en Robert De Niro. Vogelverschrikker pers. ISBN 9780810874145.
• Santelli, R.; Santelli, J. (2010). De bucketlist van de honkbalfan: 162 dingen die je moet doen, zien, krijgen en ervaren voordat je sterft. Bijl. ISBN 9780762440313.

Externe links

• Tribeca-film
• Robert De Niro at Affiche Gewelf
• Robert De Niro at Rotten Tomatoes
• Robert De Niro at IMDb
• Robert De Niro de Internet Broadway-database
• Optredens on C-SPAN