Roy Haynes

In dit artikel verkennen we de wereld van Roy Haynes en verdiepen we ons in de meest relevante en significante aspecten ervan. Van de impact ervan op de samenleving tot de mogelijke toepassingen ervan in de toekomst, we zullen ons onderdompelen in een uitgebreide analyse die licht wil werpen op dit opwindende onderwerp. Door middel van onderzoek en gedetailleerde studie hopen we een complete en verrijkende visie te bieden waarmee de lezer het belang en de relevantie van Roy Haynes in de wereld van vandaag volledig kan begrijpen. Ga met ons mee op deze reis van ontdekking en onderzoek, waar we elk facet van Roy Haynes zullen verkennen om de invloed en het potentieel ervan volledig te begrijpen.

Roy Haynes
Roy Haynes
Algemene informatie
Volledige naam Roy Owen Haynes
Geboren 13 maart 1925
Geboorteplaats Boston
Overleden 12 november 2024
Overlijdensplaats Nassau County
Land Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Werk
Genre(s) jazz
Beroep muzikant
Instrument(en) drums
(en) AllMusic-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) IMDb-profiel
(en) Last.fm-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Roy Haynes (Boston (Massachusetts), 13 maart 1925 – Nassau County (New York), 12 november 2024)[1][2][3][4][5][6] was een Amerikaanse jazzdrummer.

Biografie

Haynes leerde het drumspel als autodidact en trad sinds 1942 op met muzikanten als Tom Brown, Sabby Lewis, Frankie Newton en Pete Brown. In 1945 ging hij naar New York, waar hij lid werd van het orkest van de Savoy Ballroom onder Luis Russell, waarbij hij bleef tot 1947.

Daarna was hij als drummer partner van muzikanten als Lester Young (1947–1949), Bud Powell, Miles Davis (1949), Charlie Parker (1949–1953), Sarah Vaughan (1954–1959), Thelonious Monk (1959–1960), Eric Dolphy (1960–1961), Stan Getz (1961–1965), het John Coltrane Quartet (1963–1965), Cannonball Adderley en sinds 1968 van Chick Corea (Now He Sings, Now He Sobs). Later was hij ook drummer bij Pat Metheny en Michel Petrucciani.

Sinds de jaren 1960 leidde Haynes ook eigen bands, waartoe onder andere George Adams en Hannibal Marvin Peterson behoorden. In 1962 nam hij met een kwartet, bestaande uit Roland Kirk, Henry Grimes en Tommy Flanagan zijn album Out of the Afternoon op voor Impulse! Records, waarvoor hij ook zijn eigen composities bijstuurde. Vaak werkte hij ook met jonge muzikanten als Ralph Moore, Craig Handy en zijn zoon Graham Haynes en zijn neef Marcus Gilmore.

Haynes overleed op 12 november 2024 99-jarige leeftijd.[7]

Onderscheidingen

In 1987 werd hij als trio met Chick Corea en Miroslav Vitouš genomineerd voor de Grammy Award als «Best instrumental performance-group». In dezelfde categorie kreeg hij in het navolgende jaar met McCoy Tyner, Pharoah Sanders en David Murray een Grammy Award voor het album Blues for Coltrane. In 1991 kende het Berklee College of Music hem een eredoctoraat toe. In 1994 kreeg hij de Jazzpar-prijs. Op 31 maart 2009 werd Haynes in het kader van de Parijse tentoonstelling Le Siècle Du Jazz benoemd door de Franse minister van cultuur Christine Albanel benoemd tot commandeur in de Ordre des Arts et des Lettres.

Discografie