Vrouwen in de tuin

In de wereld van vandaag is Vrouwen in de tuin een relevant onderwerp dat voor een groot aantal individuen het middelpunt van de aandacht is geworden. Sinds zijn opkomst heeft Vrouwen in de tuin de interesse gewekt van specialisten en enthousiastelingen, die tijd en moeite hebben besteed aan het onderzoeken en volledig begrijpen van de verschillende aspecten ervan. Van de impact ervan op de samenleving tot de mogelijke gevolgen op de lange termijn: var1 is het onderwerp geweest van talloze debatten en discussies op verschillende terreinen. In dit artikel duiken we in de fascinerende wereld van Vrouwen in de tuin en onderzoeken we de oorsprong, evolutie en impact ervan vandaag de dag.

Vrouwen in de tuin
Vrouwen in de tuin
Kunstenaar Claude Monet
Jaar circa 1866
Techniek Olieverfschilderij
Afmetingen 255 × 205 cm
Museum Musée d'Orsay
Locatie Parijs
Portaal  Portaalicoon   Kunst & Cultuur

Vrouwen in de tuin (Frans: Femmes au jardin) is de titel van een schilderij van Claude Monet. Hij begon in 1866 in de buitenlucht aan dit grote doek te schilderen, waarna hij het in zijn atelier afwerkte. Het maakt vanaf 1986 deel uit van de collectie van het Musée d'Orsay in Parijs.

Voorstelling

Monet schilderde Vrouwen in de tuin in het begin van zijn carrière, toen hij nog op zoek was naar een eigen stijl en onderwerpkeuze. In die fase experimenteerde hij met het schilderen van grote figuren in een landschap, bijvoorbeeld in zijn onvoltooide Le déjeuner sur l'herbe. Voor Vrouwen in de tuin besloot hij niet, zoals eerder, te beginnen met voorbereidende schetsen, maar in de buitenlucht direct op het doek te schilderen. Wegens het grote formaat van het schilderij, moest hij daarvoor een gleuf graven waar het schilderij in kon zakken. Zo kon hij bij het schilderen van de bovenste delen toch hetzelfde gezichtspunt handhaven. Zijn vriendin Camille Doncieux stond voor alle vrouwen model, hoewel de gezichten vaag gebleven zijn en niet voor portretten kunnen doorgaan. Voor de schitterende jurken maakte Monet gebruik van illustraties uit tijdschriften.[1]

Ontvangst

Monet bood het schilderij in 1867 aan voor de Parijse salon. Hoewel de jury in eerdere jaren wel werken van de kunstenaar had toegelaten, werd Vrouwen in de tuin geweigerd. In een tijd waarin grote doeken voorbehouden waren aan historische en religieuze werken, kon het doek van Monet, dat een werkelijk onderwerp leek te ontberen, op weinig bijval rekenen. Daarnaast werden de duidelijke zichtbare penseelstroken, die een van de handelsmerken van Monet zouden worden, juist gezien als een gebrek aan vaardigheid. Een van de juryleden verklaarde: "Te veel jonge mensen willen slechts doorgaan in deze afschuwelijke richting. Het is hoog tijd om ze te beschermen en de kunst te redden."[2]

Ook na die tijd kan het werk op gemengde reacties blijven rekenen. Bewonderaars zoals Émile Zola wijzen op de prachtige weergave van zonlicht en schaduw op de jurken en de tuin. Anderen merken op dat de figuren slecht in het landschap lijken te passen. Christoph Heinrich schrijft over de rechter vrouw dat ze "over de grond zweeft alsof ze een karretje onder haar jurk verborgen houdt."[3] Toch neemt Vrouwen in de tuin een belangrijke plaats in binnen het oeuvre van Monet, omdat zijn belangrijkste fascinatie, het weergeven van (zon)licht, voor de eerste keer duidelijk naar voren kwam.

Herkomst

  • 1867: de schilder Frédéric Bazille koopt het werk voor 2.500 Franse frank.
  • 1870: na diens overlijden komt het schilderij in bezit van zijn ouders.
  • 1876: Édouard Manet ruilt een portret van Bazille van de hand van Renoir, dat in zijn bezit is, tegen Vrouwen in de tuin.
  • 1876: het werk komt weer in bezit van Monet (in ruil voor een doek van Manet).
  • 1921: gekocht door de staat voor 200.000 frank. Het werk wordt tentoongesteld in het Musée du Luxembourg.
  • 1929: overgebracht naar het Louvre.
  • 1947: overgebracht naar de Galerie nationale du Jeu de Paume.
  • 1986: overgebracht naar het Musée d'Orsay.

Afbeeldingen

  • schets voor Le déjeuner sur l'herbe (1865)
    schets voor Le déjeuner sur l'herbe (1865)